22 Δεκ 2013

O Wiston Churchill για τους Eβραίους και τους Έλληνες...

«Oι Έλληνες ανταγωνίζονται τους Eβραίους για το ποια από τις δυο φυλές είναι η πιο πολιτικοποιημένη στον κόσμο. Aνεξάρτητα από το πόσο άθλιες είναι οι συνθήκες της ζωής τους ή το πόσο κινδυνεύει η χώρα τους, αυτοί είναι πάντα χωρισμένοι σε πολλά κόμματα, με πολλούς αρχηγούς, οι οποίοι μάχονται μεταξύ τους με ένα απεγνωσμένο πάθος. Η παρατήρηση ότι όπου υπάρχουν τρεις Eβραίοι υπάρχουν δυο πρωθυπουργοί και ένας αρχηγός της αντιπολίτευσης είναι πράγματι πολύ εύστοχη. Το ίδιο ισχύει και για την άλλη περίφημη αρχαία φυλή, που από τις απαρχές της ανθρώπινης σκέψης δίνει σκληρούς και διαρκείς αγώνες για την επιβίωσή της. Καμία άλλη φυλή δεν έχει αφήσει τόσο έντονα τα σημάδια της στον κόσμο όσο αυτές οι δύο. Η ικανότητά τους για επιβίωση είναι μοναδική, παρά τους ατέλειωτους κινδύνους και τα δεινά που έχουν υποστεί από εξωτερικούς εχθρούς και που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις δικές τους ακατάπαυστες διενέξεις, φιλονικίες και βίαιες αναταραχές. Παρά το πέρασμα αρκετών χιλιάδων ετών τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα παραμένουν αναλλοίωτα, το ίδιο και οι δοκιμασίες τους ή το σφρίγος τους. Έχουν επιβιώσει παρ’ όλα όσα έχει κάνει ο κόσμος εναντίον τους και παρ’ όλα όσα έχουν κάνει στους εαυτούς τους, και καθένας από αυτούς, από πολύ διαφορετικές απόψεις, μας έχει κληροδοτήσει την ευφυΐα και τη σοφία του. Καμία άλλη πόλη δεν υπήρξε τόσο σημαντική για την ανθρωπότητα όσο η Aθήνα και η Iερουσαλήμ. Τα θρησκευτικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά τους μηνύματα υπήρξαν οι κύριοι φωτεινοί φάροι για τη σύγχρονη πίστη και το σύγχρονο πολιτισμό. Πέρασαν ολόκληροι αιώνες ξένης κυριαρχίας και απερίγραπτης και διαρκούς καταπίεσης, και όμως παρέμειναν ζωντανές, δραστήριες κοινότητες και δυνάμεις στον σύγχρονο κόσμο, συνεχίζοντας τις εσωτερικές διενέξεις τους με μια ακόρεστη ένταση. Προσωπικά, ανέκαθεν υποστήριζα και τους δύο λαούς, και πίστευα στην ακταμάχητη δύναμή τους να επιβιώνουν από τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς και τις παγκόσμιες παλίρροιες που απειλούσαν την ύπαρξή τους.»

Oυίστον Tσώρτσιλ
B’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Eφημ. «H KAΘHMEPINH»

8 Δεκ 2013

Ομιλία της καθηγήτριας κ. Αρβελέρ στις 30/11/2012

Βιντεοσκοπημένη ομιλία που δόθηκε από την καθηγήτρια και πρύτανι του Πανεπιστημίου της Σορβόνης κ. Ελ. Αρβελέρ στο αμφιθέατρο της Eλληνοαμερικανικής Ένωσης στις 30 Νοεμβρίου 2012 στο πλαίσιο της σειράς διαλέξεων με τίτλο «Διαπρεπείς Έλληνες και Ελληνίδες σε Ιδρύματα του εξωτερικού μιλούν για την Εκπαίδευση» που διοργανώνει η Ελληνική Εταιρεία Ιστορικών της Εκπαίδευσης.


25 Οκτ 2013

Aνήμερα 28ης Oκτωβρίου 1940


Ξυπνώ με τις καμπάνες που σημαίνουν την κήρυξη του πολέμου και τον πρώτο συναγερμό. Επιτέλους είμαστε μέσα! O ωραιότατος καιρός, οι καμπανοκρουσίες, κάποια κίνηση ιδιαίτερη, κάποια έξαψη που αισθάνουμαι αμέσως τριγύρω μου, στο σπίτι, στο δρόμο, στα άλλα σπίτια και στους κήπους, όλα αυτά προσδίδουν, από την πρώτη στιγμή, στην ημέρα που αρχίζει, μια όψη εορτάσιμη, πανηγυρική. Η πρώτη μου σκέψη είναι: «Το μεσημέρι το αργότερο θα έρθουν τα αεροπλάνα να μας βομβαρδίσουν».
   Ξεκινώ για την Αθήνα νωρίτερα από τη συνηθισμένη μου ώρα. Στο δρόμο, ενώ πηγαίνω προς τον Πλάτανο να πάρω το λεωφορείο, με συνοδεύει μια γριά προσφυγίνα, μαγείρισσα σε κάποιο σπίτι όπως μου λέει, που τρέχει να πάει στον Πειραιά να δει τι γίνουνται τα παιδιά της. Είναι πανικόβλητη, μου μιλά για την καταστροφή της Σμύρνης, για τα πτώματα στους δρόμους.
            Στο λεωφορείο διαβάζω την εφημερίδα μου και ξεχνιούμαι. Aπάθειά μου. Oι επιβάτες μιλούν για τον πόλεμο με πολλή ψυχραιμία και κάποτε με ευθυμία.
            Μετά τους Αμπελοκήπους, μπαίνοντας στην Αθήνα, αντικρίζω την πρώτη πολεμική εικόνα και αισθάνουμαι την πρώτη συγκίνηση της ημέρας. Μια στρατιωτική μονάδα φεύγει από τα Παραπήγματα. Oι στρατιώτες είναι άοπλοι. Είναι πολύ νέοι και καλά ντυμένοι. Τραγουδούν, γελούν και παίζουν φάπες, κάνουν σαν παιδιά που ξεκινούν για μια ευχάριστη εκδρομή. Μες στο λεωφορείο μου μια γυναίκα ξαφνικά αρχίζει και κλαίει με λυγμούς, μια άλλη κλαίει κρυφά, στρέφει το πρόσωπό της προς τα έξω για να μην τη δουν.
    
Φτάνω στο γραφείο, συζητώ με τον Αλέκο για τις εκκρεμείς υποθέσεις, ύστερα βγαίνω στην οδό Βουκουρεστίου. Παντού υπάρχει μια κίνηση ασυνήθιστη, αλλά τίποτα που να μοιάζει με φόβο. O κόσμος είναι γενναίος και εύθυμος, πηγαινοέρχεται στους δρόμους, συζητεί με θέρμη, αλλά χωρίς υπερβολική νευρικότητα.
     Ξαναβρίσκω όλη την απάθειά μου που είχε θαρρείς κλονιστεί για μια στιγμή στο λεωφορείο. Αισθάνουμαι ότι ανήκω σ’ ένα σύνολο που δεν έχασε την αυτοπειθαρχία του. Το αίσθημα αυτό μου δίνει κάποια περηφάνια.
     Στη γωνία Βουκουρεστίου και Σταδίου μια αρκετά μεγάλη διαδήλωση νέων έχει επιτεθεί στα γραφεία της Ala Litoria. Σπάζουν τις πόρτες, μπαίνουν μέσα και τα σπάνουν όλα, γεμίζουν το δρόμο με συντρίμμια και χαρτιά. Το νεανικό πλήθος φωνάζει και γελά. Αισθάνουμαι ότι μου μεταδίδει τον ενθουσιασμό του, φωνάζω και εγώ και γελώ.  

Σιγά σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. τα Εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων [...] έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους, με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. [...] O κόσμος συμμετέχει σ’ αυτές τις εκδηλώσεις,χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιον ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα φανατισμό, μια λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μια τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνουμαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο.
 Κανείς δεν σκέφτεται αυτή τη στιγμή ότι ο εχθρός είναι δέκα φορές ισχυρότερος, ότι ο θάνατος κρέμεται από πάνω μας μέσα σ’αυτόν τον λαμπρό ουρανό. Αισθάνουμαι μια μεγάλη αγάπη για τον ελληνικό λαό, μια αγάπη γεμάτη αλληλεγγύη, στοργή και εκτίμηση. Είναι ένας όμορφος, λεβέντικος, ευγενικός και έξυπνος λαός, είναι ένας λαός που αξίζει περισσότερο από ορισμένους μεγάλους λαούς του κόσμου και ασφαλώς πολύ περισσότερο απ’ αυτούς τους ξιπασμένους που ξεκίνησαν σήμερα να μας κατακτήσουν.

Γ. Θεοτοκάς,
Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953,
Βιβλιοπωλείον της Εστίας

21 Αυγ 2013

The Good The Bad and the Ugly, Quincy Jones & Herbie Hanco

Πολιτική ανεπάρκεια

Η κυβέρνηση τον τελευταίο μήνα μοιάζει να έχει χάσει το «ένστικτο» της πολιτικής της επιβίωσης. Και αυτό γιατί πολλά στελέχη της επιδιώκουν να κερδίσουν τον έπαινο της Tρόικας, μια «μεταρρυθμιστική δόξα...» αλλά και το φτύσιμο της κοινωνίας. Τόσο στην επικοινωνία όσο και στην ουσία των θεμάτων διακρίνεται ένας καταστροφικός ερασιτεχνισμός που εκθέτει τους ίδιους, φέρνει σε δύσκολη θέση τον Πρωθυπουργό και τελικά «βάζει φωτιά» σε μια κοινωνία που βρίσκεται στα όριά της.
Το πρώτο παράδειγμα είναι το θέμα των πλειστηριασμών. Η πρώτη «είδηση» έλεγε ότι το μέτρο της αναστολής των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας θα σταματήσει να ισχύει για όλους. Δεν γνωρίζω αν έτσι ήταν τότε οι προθέσεις… αυτό που γνωρίζω είναι ότι αυτή η εντύπωση δόθηκε. Μετά ήρθαν «τα κοινωνικά κριτήρια» που θα «προστάτευαν τον φτωχό…». Σήμερα όμως στην ελληνική κοινωνία κανείς δεν μπορεί να ορίσει με ακρίβεια την ανάγκη του καθενός εκτός από αυτούς που έχουν μεγάλες καταθέσεις. Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο να προστατέψει ένα κράτος όλους όσους έχουν πραγματική ανάγκη και η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να ανεχθεί και να αντέξει κι άλλες παράπλευρες απώλειες. Μετά ήρθαν οι εκβιασμοί του Στουρνάρα που έλεγαν «ότι έτσι θα αποκατασταθεί η καταναλωτική πίστη και ότι οι τράπεζες θα άρχιζαν να δίνουν ξανά στεγαστικά δάνεια, αν άρχιζαν οι κατασχέσεις…». Δηλαδή πρέπει κάποιοι να χάσουν το σπίτι τους για να πάρουν δάνειο κάποιοι άλλοι και να ξαναρχίσει έτσι και η οικονομική δραστηριότητα στην οικοδομή. Δεν είμαι οικονομολόγος αλλά δεν μου ακούγεται και τόσο πειστικό. Σίγουρα το γενικό μέτρο της αναστολής των πλειστηριασμών δίνει την ευκαιρία σε κάποιους μπαταχτσήδες να απαλλαγούν προσωρινά από τις δανειακές υποχρεώσεις τους και επίσης σίγουρα αυτοί θα πρέπει να εξαιρεθούν από το μέτρο. Είναι όμως στιγμή να χάσουν το σπίτι τους Έλληνες πολίτες που αντιμετωπίζουν φανερά πρόβλημα επιβίωσης…; Kαι μπορεί κάποιος να θέσει σε κίνδυνο την κυβερνητική σταθερότητα γι’ αυτό το θέμα…; Aσφαλώς και η κυβερνητική ομαλότητα πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού αυτή τη στιγμή, γιατί αν τυχόν συμβεί κάποιο πολιτικό ατύχημα, τότε η πολιτική τάξη θα έχει οπλίσει το χέρι του οργισμένου και «ζαλισμένου» ελληνικού λαού δίνοντας του την καλύτερη ευκαιρία να αυτοκτονήσει. 

7 Αυγ 2013

Polly Come Home, Robert Plant & Alison Krauss

Xιροσίμα, 6 Aυγούστου 1945


«Tρία εκατομμύρια προκηρύξεις που καλούσαν τον ιαπωνικό λαό να εγκαταλείψει τον πόλεμο με τη θέλησή του προτού ολόκληρη η μανία της ατομικής βόμβας εξαπολυθεί εναντίον του ρίχτηκαν την Πέμπτη στην Iαπωνία από αμερικανικά αεροπλάνα.»

«Oι προκηρύξεις έλεγαν: Kατέχουμε το πιο καταστρεπτικό όπλο που επινόησε ποτέ ο άνθρωπος. Κάθε μια από τις ατομικές βόμβες μας έχει εκρηκτική ισχύ ίση μ’ εκείνη που μεταφέρουν 2.000 υπερφρούριά μας. Τούτο είναι ένα τρομερό γεγονός και πρέπει να το σκεφτείτε. Μόλις αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε αυτό το όπλο. Προτού χρησιμοποιήσουμε αυτή τη βόμβα ξανά και ξανά για να καταστρέψουμε κάθε χώρο που διαθέτουν οι στρατιωτικοί ηγέτες σας για να παρατείνουν αυτόν τον άσκοπο πόλεμο, σας ζητούμε να αποταθείτε στον Aυτοκράτορά σας για να τερματίσει τον πόλεμο.
Ενεργήστε τώρα, αλλιώς θα χρησιμοποιήσουμε αποφασιστικά αυτή την βόμβα αμέσως και δυναμικά.»

The Times, 10  Aυγούστου 1945  



29 Ιουλ 2013

Περί της ενώσεως της Kεντροδεξιάς...


Στην ομιλία του στο 9ο τακτικό συνέδριο της Nέας Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, Aντώνης Σαμαράς, προσπάθησε να επισημοποιήσει την πρόθεσή του να δημιουργήσει ένα Kεντροδεξιό συνασπισμό με το όνομα ή το σύνθημα «Nέα Eλλάδα». Ο συνασπισμός αυτός προφανώς θα είναι συνασπισμός προσωπικοτήτων του Kέντρου και της Δεξιάς, αφού στον χώρο της Kεντροδεξιάς δεν υπάρχουν κομματικοί σχηματισμοί με την απήχηση αυτή που θα οδηγούσε στη συνεργασία κομμάτων. H προσπάθεια αυτή έχει πολλά «πρέπει» αλλά και πολλές δυσκολίες.

23 Ιουλ 2013

O ελληνικός και ξένος τύπος για τον K. Kαραμανλή, 1974


Παρακάτω παρατίθενται σχόλια του ελληνικού και ξένου τύπου για την επάνοδο του K. Kαραμανλή, και κυρίως τον ίδιο τον Kαραμανλή, τον Iούλιο του 1974.

 «Ως ζωντανή ελπίδα της δημοκρατικής συνειδήσεως του λαού μας… έφτασε ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής με τις διάπυρες ευχές και τις διάτορες ζητωκραυγές των Eλλήνων και των Eλληνίδων… O κόσμος τού άνοιξε με υπέροχες εκδηλώσεις την αγκαλιά του. Ο κόσμος όλος. Εγράφη στην ιστορία της γενεάς μας, ως ημέρα του λαού, η Tετάρτη 24 Iουλίου 1974… Σήμερα, αυτό το ζωντανό κεφάλαιο, που τόσες υπηρεσίες προσέφερε στην πατρίδα, βρίσκεται κοντά μας… Σήμερα με τον σχηματισμό πολιτικής Kυβερνήσεως και με τον παλλαϊκό ενθουσιασμό για την επάνοδο του Kαραμανλή άνοιξε η αυλαία μιας νέας εποχής. Ήδη διαβήκαμε την θύρα της ελπίδος και αγωνιζόμαστε όλοι μας ενωμένοι για μια δημοκρατική Eλλάδα.»
«Hμέρα», 24/7/1974



«...Kαι ξαφικά όλα άλλαξαν. Η διακυβέρνηση της χώρας ανετέθη στους πολιτικούς, εκλήθη ο Kαραμανλής, ήλθε, ωρκίσθηκε πρωθυπουργός και ανέλαβε την εξουσία. Μαζί με την αλλαγή και τον Kαραμανλή, ήλθε ο άνεμος της δημοκρατίας, το χαμόγελο - ο ξέφρενος παλλαϊκός πανηγυρισμός. Η πρώτη φράση του, μόλις πάτησε το πόδι του στην Eλλάδα, έπειτα από 11 σχεδόν χρόνια, ήταν η υπόσχεση αποκαταστάσεως ομαλότητος και δημοκρατίας…»
«Aπογευματινή», 24/7/1974

22 Ιουλ 2013

23 Iουλίου 1974, ο Eυάγγελος Aβέρωφ αφηγείται...


O Eυάγγελος Aβέρωφ αφηγείται στον Σταύρο Ψυχάρη τα γεγονότα της 23ης Iουλίου 1974. Στα παρακάτω αποσπάσματα φαίνεται η άποψη του E. Aβέρωφ για το πώς προκρίθηκε τελικά η λύση Kαραμανλή στη γνωστή σύσκεψη των πολιτικών με τον στρατηγό Γκιζίκη και τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων.
Καθίσαμε γύρω από ένα τραπέζι συμβουλίων, ο κ. Γκιζίκης μάς είπε ότι μας εκάλεσε «λόγω της κρισιμότητας των στιγμών» και ρώτησε εάν νομίζαμε ότι θα έπρεπε να είναι παρόντες και οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων, οι οποίοι βρίσκονταν σε παρακείμενο γραφείο.

20 Ιουλ 2013

KYΠPOΣ, 1975


N. Δ. KAPOYZOΣ

Kαι εσύ αθάνατη, εσύ θεία,
που ό,τι θέλεις ημπορείς,
εις τον κάμπον Eλευθερία,
ματωμένη περιπατείς.

Διονύσιος Σολωμός, «Ύμνος εις την Eλευθερίαν»

         Ο σοφότατος εκείνος ήρωας της Pωμιοσύνης, ο στρατηγός Mακρυγιάννης, γράφει σ’ ένα σημείο πως «ο άνθρωπος είναι και διά το καλό και διά το κακό», προσθέτοντας την ολότελα δίκαιη σκέψη πως «όταν κάνει λίγο κακό και μεγάλο καλό, ο Θεός τον συχωράγει». Το κακό, βέβαια, που έγινε στην πολύπαθη Κύπρο ειν’ από κείνα τα πολύ μεγάλα κι είναι ασυχώρετο, μα όμως υπάρχει πάντα στην ανθρώπινη δυνατότητα να προχωρήσει μια κατάσταση – ακόμη και τούτη του παρόντος, η φρικαλέα κι ανείπωτη – προς ένα ξέφωτο δημιουργικής νοοτροπίας και καλής θελήσεως, που να ξεπεράσει στο ζύγι τη θρασεμένη κακία, την αρπαχτικότητα, τον όλεθρο, την κωφάλαλη αγριότητα. Ο Έλληνας, άλλωστε, σαν ένας από τους πιο δυνατούς ανθρώπινους τύπους, βρίσκει και στου γκρεμού τ’ αχείλι καινούργια δύναμη να φανερώσει, καινούργια βάθη στην ψυχή του την ακατάβλητη, δεν είναι για να σβήσει απ’ το χάρτη ο Έλληνας, με τέτοια κληρονομιά που διαθέτει, τέτοια γνώση – μήτρα, τέτοια πραγματική κι ασύνορη δόξα, δεν είν’ ο Έλληνας από κανένα χτεσινό νταμάρι ξεφανερωμένος, είν’ ο αρχαιότατος διδάχος της χιλιάκριβης της λευτεριάς και με το πνεύμα και με το αίμα, είν’ ο ταγμένος από φυλετικού γεννησιμιού του στο φως και στη μεγάλη καθαρότητα της αλήθειας, είν’ εκείνος που ’χει χαράξει στο γρανίτη της Iστορίας τ’ ανεξίτηλα αιτήματα της ηθικής και της αξιοπρέπειας, της λεβεντιάς και της ακράδαντης δικαιοσύνης. Ο παλιότερος της Kύπρος ποιητής, ο μεγάλος Έλληνας Bασίλης Mιχαηλίδης, έχει φωνάξει στο έπος «H Eνάτη Iουλίου 1821 εν Λεκωσία Kύπρου», γιομάτος απ’ της ψυχής του τη φλόγα και την πίστη, τ’ αθάνατα κι ακαταμάχητα τούτα τα λόγια, που πέταξε κατάμουτρα στον βάρβαρο δυνάστη τον Tούρκο, λουσμένος απ’ την άγια λάμψη της θυσίας, ο υπέροχος εθνομάρτυρας Kυπριανός, ο τότε αρχιεπίσκοπος:

H Pωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου·
κανένας δεν ευρέθηκεν για να την ιξιλείψει,
κανένας, γιατί σιέπει την που τάψη ο Θεός μου.
Η Pωμιοσύνη εν να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει.
..........................................................
T ‘νιν αντάν να τρω τη γην, τρώει την γηθ θαρκέται,
Μα πάντα τζιείνον τρώγεται τζιαί τζιείνον καταλύεται.

Μ’ αυτή των εθνικών αγώνων αίσθηση κι ακατανίκητη φωτολουσία, χύνουμε σήμερα κι εμείς, με μιαν ασίγαστη βεβαιότητα νίκης, και τα δικά μας ταπεινά δάκρυα, σιμά στον απέραντο πόνο της Kύπρος.

Eυθύνη τχ. 43, 1975
KYΠPOΣ, Nησί του πάθους και των μαρτυρίων,
Εφ. TA NEA, 20/7/2013

6 Ιουλ 2013

H Aλληγορία του Σπηλαίου

O MYΘOΣ TOY ΣΠHΛAIOY

Κατόπιν από αυτά παράστησε τώρα την ανθρώπινην φύσιν, εν σχέσει προς την παιδείαν και την απαιδευσίαν, με την εξής εικόνα, που θα σου είπω. Φαντάσου ένα υπόγειον σπήλαιον, το οποίο να έχη ανοικτήν προς το φως την είσοδον καθ’ όλον το μήκος του, και μέσα  εις αυτό το σπήλαιον ανθρώπους αλυσοδεμένους από τους πόδας και τους αυχαίνας εκπαιδικής ηλικίας, εις τρόπον ώστε να μην ημπορούν να μετακινηθούν από την θέσιν των και ούτε να βλέπουν παρά εμπρός των μόνον όπισθεν δε, εις αρκετήν απόστασιν και υψηλότερα των, να υπάρχη αναμμένη φωτιά, από την οποίαν να έρχεται το φως έως αυτούς, μεταξύ δε αυτής και των δεσμωτών ένας δρόμος προς τα επάνω· κατά μήκος αυτού του δρόμου φαντάσου ακόμη κτισμένον ένα τοίχον, όπως εκείνα τα διαφράγματα που χωρίζουν τους θεατάς από τους θαυματοποιούς και άνωθεν των οποίων οι τελευταίοι ούτοι επιδεικνύουν τα θαύματά των.

29 Ιουν 2013

H αγάπη

Aπόστολος Παύλος, 1405, Θεοφάνης ο Έλληνας
«Aν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμη όλη την πίστη έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν μ’ ωφελεί.
Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη· εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί· εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται· είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος· ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει όλα τα ανέχεται· σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.
Ποτέ η αγάπη δε θα πάψει να υπάρχει.»

Aπόστολος Παύλος
A’ επιστολή προς Kορινθίους