21 Μαΐ 2016

Η έλξη της εξουσίας...

(Κάθε ομοιότητα με τα σημερινά δεν είναι εντελώς τυχαία.)

«Σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι έτοιμοι να κάνουν πόλεμο, απλώς και μόνο για να τον κάμουν (έλξη της περιπέτειας) ή και για να ικανοποιήσουν συμφέροντα (έλξη της εξουσίας ή των υλικών ωφελημάτων). Οι άνθρωποι αυτοί πιθανόν να είναι χρήσιμοι για τη διεξαγωγή ενός αγώνος: με κατάλληλο χειρισμό μπορούν να αρχίσουν την πιο ακαταλόγιστη περιπέτεια, μπορούν να θυσιάσουν και αυτή ακόμα τη ζωή τους. Εκείνο που αδυνατούν να κάμουν είναι να διαρκέσουν. Η μακριά περιπέτεια καταπονεί, το συνεχώς διαφεύγον κέρδος ωθεί στην απόγνωση. Ο καταναγκασμός που πιθανόν θα επακολουθήσει, και συνήθως επακολουθεί, δεν αρκεί.
Για να αρχίσει μια περιπέτεια ευρείας εκτάσεως, και ιδίως για να διαρκέσει, απαιτούνται οι κατάλληλες ψυχολογικές συνθήκες. Πρέπει ακόμη τα γεγονότα που προηγούνται να είναι ευνοϊκά, και ιδίως πρέπει να υπάρχει μια αποφασισμένη και φανατισμένη «δύναμη κρούσεως».

Ευάγγελος Αβέρωφ - Τοσίτσας
Φωτιά και τσεκούρι

εκδ. Εστία

19 Μαΐ 2016

Ένα χωράφι σπαρμένον σιτάριν...

«Όταν περνάς από ένα χωράφι σπαρμένον σιτάριν, κοίταξε καλά, και θέλεις ιδείν κάποια στάχυα να είναι σηκωμένα ψηλά, και να στέκονται ορθά και όμορφα, ωσάν τα κεριά. Άλλα θέλεις ιδείν να είναι διπλωμένα και να κλίνουσιν κάτω. Αφόντις ιδείς τέτοιας λογής διαφοράν των ασταχύων, πάραυτα γνωρίζεις ότι τα αστάχυα οπού στέκονται ορθά, δεν έχουν μέσα των πολύν σιτάρι, μόνον ολίγον ή ουδετίποτες καρπόν, αμή τα διπλωμένα και πεσμένα κάτω είναι γεμάτα καρπόν. 
Έτζι και το χωράφι του κόσμου τούτου, βλέπεις όλους τους ανθρώπους ωσάν τα στάχυα.»

Νεόφυτος Ροδινός

8 Μαΐ 2016

Eroe, Tony Henry

Ο ίσκιος της προστασίας..., του Στρατή Μυριβήλη

Ήπειρος, 1930
Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη
Ανάμεσα στα σπιτάκια του θαλασσινού συνοικισμού ξεχώρισε πολύ γλήγορα του Βαρούχου το σπιτάκι. Η Νεράντζη φύτεψε κλίμα στην οξώπορτα. Αυτό άρχισε κιόλας να κλαδίζει τις κληματζίδες, γεμάτες δροσερά φύλλα, παν’ από τ’ ανώφλι. Έκανε και πεζούλια από τη μια κι από την άλλη, να καθίζουν εκεί το δειλινό, σαν αποτραβιέται ο ήλιος. Φώναζε και το Μαστρογιώργη, πούταν σιδεράς και μηχανικός στο εργοστάσιο, και στερέωσε σιδεροστέφανα έξω από τα παράθυρα για τις γλάστρες με τα μυριστικά.
Η Σμαραγδή μεγάλωνε σα δυνατό βλαστάρι μέσα στην αγκαλιά της καλής γυναίκας, που δόθηκε στη λάτρα της μικρής ψυχοκόρης με φανατισμό σχεδόν θρησκευτικό. Όλη τη μέρα η έγνια κ’ η διαλογή της τύλιγε το παιδί με μια ζεστή ατμόσφαιρα από αφοσίωση. Ακόμα και τη νύχτα, σαν τόπαιρνε ο ύπνος, απόμενε πλάι στο προσκεφάλι του, να το βλέπει κάτω από το φως της κατεβασμένης λάμπας με έκσταση.
Η μικρή συνήθιζε να κοιμάται πάνω στη ράχη, με τα χέρια σηκωμένα στεφάνι γύρω στο κεφάλι. Φούσκωναν γύρω τα πολλά χρυσαφιά μαλλιά. Ανάσαινε ήσυχα. Το τριανταφυλλί προσωπάκι ήταν τόσο όμορφο ανάμεσα στις πηχτές μπούκλες, που καμιά φορά την έπιανε ένας μυστικός φόβος να τη βλέπει. Της φαινόταν πως από τη μια στιγμή στην άλλη θα μπορούσε να σταματήσει αυτή η μικρή ανάσα, και πια όλη η πλάση του Θεού θα γκρεμιζόταν ένα σωρό χαλάσματα. Το σταύρωνε τότες με την παλάμη πάνω στο στηθάκι. Σήκωνε τα μάτια από πάνου του, μην του κάνει κακό η φοβερή δύναμη της αγάπης που ορμούσε από μέσα της.
Αυτές τις ώρες, του χειμώνα, έπαιρνε τα χεράκια του παιδιού και τα κατέβαζε με προσοχή από το προσκέφαλο, πρώτα το ένα ύστερα το άλλο. να τα σκεπάσει να μην κρυώνουν. Όμως σε λίγο το κοιμισμένο πάλι τα έβγαζε και τα σήκωνε από τη μια κι από την άλλη του κεφαλιού.
Καμιά φορά η μικρή ξυπνούσε κ’ έβλεπε από πάνω της το πρόσωπο της Νεράντζης να τη φυλάει. Έτσι, η χλωμή μορφή της γυναίκας απόμεινε σφραγισμένη στη φαντασία και στην καρδιά της Σμαραγδής. Ήταν ένα όραμα γλυκό και σοβαρό, που άπλωνε αδιάκοπα πάνω στην ύπαρξή της τον ίσκιο της προστασίας του. Μια μορφή στεγνή και μελαχρινή σαν της Παναγίας της Γλυκοφυλλούσας, με δυο πελώρια μάτια γεμάτα από φλογερό φως, με το λεπτό δέρμα τσακισμένο στο ίσιο μέτωπο από ψιλές ζάρες όπως του μεταξωτού πανιού. Τα σκοτεινά στεφάνια που χαλκάδιαζαν αυτά τα μάτια, τάκαναν απίθανα μεγάλα και φεγγερά. Όμως το παιδί ποτές δεν τρόμαζε με τη φεγγοβολή τους, γιατί, μεμιάς που την έβλεπε, όλη η φλόγα γινόταν ένα χαμογέλιο γλυκό, το πιο γλυκό που γίνεται να φωτίσει τα μάτια μιας μάνας.
Έλεγε: Μανούλα! Άπλωνε τα μικρά της χέρια και έπιανε να σφίξει τα βασανισμένα δάχτυλα, που άγγιζαν και περιμάζευαν με προσοχή τα μαλλιά της. Η αγάπη την τύλιγε σα ζεστός ήλιος.

Η Παναγιά η Γοργόνα
Στρατής Μυριβήλης
εκδ. Εστία

«Το ζήτημα της Ελλάδας είναι πρωτίστως πολιτικό...» Ευ. Βενιζέλος

Κυβερνητική παρακμή... 2

Κάπως έτσι... με δερμάτινο, το πουκάμισο έξω
και τα χέρια στις τσέπες...
Η Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια χρόνια της μεγάλης οικονομικής ύφεσης βρίσκεται συνεχώς στην πρώτη σελίδα των ξένων μέσων μαζικής ενημέρωσης και πάντα με άσχημο τρόπο. Και είναι αλήθεια ότι η χώρα αδικήθηκε πολλές φορές, τόσο με την τιμωρητική επιβολή σκληρών και αδιέξοδων οικονομικών μέτρων όσο και με την αναπαραγωγή δημοσιευμάτων που με ένα ρατσιστικό τρόπο παρουσίαζαν την Ελλάδα ως ένα αποτυχημένο κράτος και το λαό ως τον μόνο διεφθαρμένο στην Ευρώπη. Οι περιβόητοι θεσμοί και οι εκπρόσωποί τους δεν υπεράσπισαν ποτέ την Ελλάδα. Οι αποκαλύψεις του Γιουνκέρ περί διεφθαρμένης Ελλάδας, άσχετα αν ήταν οι τοποθετήσεις του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού ήταν απαράδεκτες. Ήταν υποχρέωσή τους η υπεράσπιση του κύρους της Ελλάδας και η υπεράσπιση της Ευρώπης. Αυτή την διεθνή εικόνα της χώρας είχαν να διαχειριστούν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Οι κυβερνήσεις διαχειρίζονται την πργματικότητα. Και η πραγματικότητα δεν αλλάζει σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, το δίκιο μας ή απλά επειδή το είπαμε. Η κυβέρνηση Σαμαρά προσπάθησε με επικοινωνιακά συνθήματα, προσεκτικές κινήσεις που δεν έδιναν αφορμές, συνεχείς επιτυχημένες επισκέψεις στο εξωτερικό, με επίσκεψη στον Λευκό Οίκο, να αποκαταστήσει την εικόνα της χώρας. Τα αποτελέσματα ήταν φτωχά. Η στάση της Τρόικας από τον Αύγουστο του 2014 και μετά φανερώνουν ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί παρέμεναν σε μια αντιπαραγωγικά καχύποπτη στάση απέναντι στην Ελλάδα.
Και κάπου εδώ ο ελληνικός λαός κάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί την διεθνή εικόνα της χώρας· και κάπου εδώ αρχίσαμε να ζούμε την κορύφωση της ελληνικής τραγωδίας τρέμοντας πάντα το στάδιο της κάθαρσης.

5 Μαΐ 2016

The Sound of Silence, Simon and Garfunkel

Κυβερνητική παρακμή...

« Long live our sublime socialist Motherland.
Long live our great Stalin ! » (1935),
Να μια καλή ιδέα για το επόμενο βήμα
στην προπαγάνδα...
Τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου.
Ναπολέων Βοναπάρτης

Το προφίλ της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι ξεκάθαρα εθνικολαϊκιστικό. Θυμίζει, πάντα επί το φαιδρότερο, τη ρητορία Ανδρέα Παπανδρέου. Εννοείται ότι δεν υπάρχει καμιά πολιτική στόχευση και το μόνο άγχος είναι το πώς θα διατηρηθούν τα ίδια πρόσωπα στην εξουσία. Η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτα άλλο παρά προσπαθεί να συνεχίσει τη διαχείριση των δικών της μνημονίων με στήριγμα μια προπαγάνδα με επιχειρήματα επιπέδου καφενείου. Ο συνδυασμός πραγματικής πολιτικής, ύφους και επικοινωνίας είναι το παράδειγμα πολιτικής παρακμής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού μάλιστα, καταργεί την πολιτική· και αυτό γιατί η σημερινή κυβέρνηση κρύβεται πίσω από τους θεσμούς για να δικαιολογήσει τα όποια περιοριστικά μέτρα. Αν και αυτή περίπου ήταν η προσέγγιση και των προηγούμενων, ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει κορυφώσει μην αναλαμβάνοντας στα λόγια τη κυριότητα των μέτρων και εμφανίζοντας ό,τι δυσάρεστο ως προσταγή των θεσμών. Η άποψη ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει μια πολιτική που δεν θέλει, δεν πιστεύει και επικρίνει σε κάθε ευκαιρία, ότι το κοινοβούλιο νομοθετεί αυτά που δεν εγκρίνει η κυβερνητική πλειοψηφία πρώτα είναι γελοίο να λέγεται δεύτερον αλλά κυριότερο ακυρώνει τους θεσμούς της ελληνικής δημοκρατίας και πλήττει ακόμα περισσότερο το κύρος της πολιτικής τάξης. Είναι γελοίο η Βουλή να νομοθετεί και ο Υπουργός να βάζει κάποια αστεία εμπόδια για να εισπράξει ίσως κάποιους επαίνους από την ΑΥΓΗ. Ο πολίτης περιμένει από τους πολιτικούς να αναλάβουν την ευθύνη. Γι’ αυτό ψήφισε και το 2012 και το 2015. Δεν επιτρέπεται η κυβέρνηση και η κυβερνητική πλειοψηφία να κρύβονται πίσω από τους θεσμούς στην αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης.

1 Μαΐ 2016

Χάλκινα Κοζάνης - Μάης Βλάστης

Η ημέρα της Λαμπρής, Διονύσιος Σολωμός

Καθαρότατον ήλιο έπρομηνοῦσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, 
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε 
τ' ουρανού σε κανένα απὸ τα μέρη· 
και απὸ κει κινημένο αργοφυσούσε 
τόσο γλυκὸ στὸ πρόσωπο τ' αέρι, 
ποὺ λὲς και λέει μες στης καρδιας τὰ φύλλα 
«Γλυκειὰ η ζωὴ κι ο θάνατος μαυρίλα».

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
Όλοι, μικροί, μεγάλοι, ετοιμαστείτε·
Mέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
Mε το φως της χαράς συμμαζωχτείτε·
Ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
Oμπροστά στους Αγίους και φιληθείτε·
Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
Πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι.

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
Kαι βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες·
Γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες·
Λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
Aπό το φως που χύνουνε οι λαμπάδες·
Kάθε πρόσωπο λάμπει απ’ το αγιοκέρι,
Oπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.