«Γύριζε, μη σταθείς ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είν’ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθεί μια σπιθαμή δε θά βρει.
Αλάργα. Μόρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.
Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός και μπουντρούμι το σπίτι.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.»
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδὲ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτοὺς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοὶ καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περιγελά και των αρχαίων παλιάτσοι.»
Κωστής Παλαμάς (1908)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου