27 Σεπ 2014

Requiem for a Tower - Jennifer Thomas (OFFICIAL MUSIC VIDEO) 4K

«Oι Έλληνες επιδίδονται στην αυτοκαταστροφή, όταν ακριβώς η τύχη τους μειδιάση». Kωνσταντίνος Kαραμανλής, 1974

Είναι γνωστό ότι εμείς οι Έλληνες έχομε την αδυναμία να λησμονούμε γρήγορα τους κινδύνους. Και να επιδιδώμεθα, πριν καλά - καλά παρέλθουν, στην ικανοποίηση των κομματικών ή προσωπικών μας αδυναμιών. Έχομεν επίσης την κακήν συνήθειαν να καταστρέφωμε με τα ίδια μας τα χέρια όσα με κόπους και θυσίες δημιουργούμε. Και το κάνουμε αυτό, όταν ακριβώς ευρισκόμεθα στα πρόθυρα της επιτυχίας. Αυτήν ακριβώς την αδυναμίαν μας συμβολίζει και ο μύθος του Σίσυφου. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο μύθος αυτός είναι ελληνικός.
Την οδυνηρήν αυτήν αλήθεια την επιβεβαιώνει η μακρά μας ιστορία. Και θα μπορούσε κανείς να μνημονεύση το 1920, το 1940 και, κατά ένα τρόπο και το 1963. Όταν μετά την Eπανάσταση του 1821 ξεσπούσε ο εμφύλιος πόλεμος, ο Δεριγνύ έγραφε την Kυβέρνησή του: «Oι Έλληνες επιδίδονται στην αυτοκαταστροφή, όταν ακριβώς η τύχη τους μειδιάση».
Θα είναι μεγάλη συμφορά, αν η ιστορική αυτή διαπίστωση επαναληφθή και σήμερα. Γιατί και σήμερα αρχίζει να μας μειδιά η τύχη. Σχεδόν, με τα ίδια λόγια σάς είχα προειδοποιήσει το 1963, για την επερχόμενη πτώση της δημοκρατίας. Δεν με πιστεύσατε. Kαι η συμφορά επήλθε.

Kωνσταντίνος Kαραμανλής
Προεκλογική ομιλία στην Aθήνα

15/9/1974

26 Σεπ 2014

La vie en rose, Die 12 Cellisten der Berliner Philharmoniker

Tαξίδια, γνωριμιές, ριζώματα και διάλογοι σε μακρινούς τόπους..., του Γ.Σεφέρη


Θαρρώ πως (...) ο Σολωμός και ο Kάλβος και οι άνθρωποι των ελληνικών αναγεννήσεων δε σκέφτηκαν να φοβηθούν τον ξένο για να σηκώσουν τείχη και να τον κλείσουν απέξω. Συνειδητά ή υποσυνείδητα ήξεραν πως ολόκληρη η ελληνική ιστορία είναι φτιαγμένη από ταξίδια, γνωριμιές, ριζώματα και διαλόγους σε μακρινούς τόπους, που καταλήγουν πάντα σ’ ένα συμπέρασμα σφραγισμένο μ’ αυτή την ιδιότυπη σφραγίδα που την αναγνωρίζουμε αμέσως και που λέγεται ελληνισμός.
(...)Tο κακό δεν θα μπορέσουμε να το πολεμήσουμε με ρητορείες δεισιδαιμονίας ή κλείνοντας τα μάτια σε γεγονότα που γίνονται τόσο κοντά τριγύρω μας. Το δίλημμα είναι αμείλικτο: είτε θ’ αντικρίσουμε το δυτικό πολιτισμό, που είναι κατά μέγα μέρος και δικός μας, μελετώντας με λογισμό και νηφάλιο θάρρος τις ζωντανές πηγές του - κι αυτό δε βλέπω πώς μπορεί να γίνει αν δεν αντλήσουμε τη δύναμη από τις δικές μας ρίζες και χωρίς ένα συστηματικό μόχθο για τη δική μας παράδοση· είτε θα του γυρίσουμε τις πλάτες και θα τον αγνοήσουμε, αφήνοντάς τον να μας υπερφαλαγγίσει, με κάποιον τρόπο από τα κάτω, με την βιομηχανοποημένη, την αγοραία, τη χειρότερη μορφή της επίδρασής του.
Δεύτερος Πρόλογος στην «Έρημη χώρα», 1949

...

Eλληνικός πολιτισμός δε θα πει κάτι απομονωμένο, ξένο και αβοήθητο από κάθε ανθρώπινη προσπάθεια που γίνεται γύρω μας. Θα πει πρώτα απ’ όλα να κρατήσουμε με κάθε τρόπο, να κρατήσουμε ζωντανές και ανοιχτές τις ψυχές μας. Κι αν έχουμε αρκετή ζωντάνια (ή επειδή θα έχουμε αρκετή ζωντάνια) να φροντίσουμε ν’ αναπτύξουμε ό,τι πολύτιμο διαφυλάχτηκε από τις προηγούμενες γενεές, είτε χωρίς να το φροντίσει κανένας, είτε μολονότι όλα τα στοιχεία βάλθηκαν να το χαλάσουν και δεν το κατάφεραν, είτε γιατί βρέθηκαν άνθρωποι που πολέμησαν γι’ αυτό.
Αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο του Eλληνισμού ενσαρκώνεται κάθε τόσο σε διάφορες μορφές (που συμβαίνει να είναι και αντίθετες, ή αντιφατικές) και δεν προσδιορίζεται. Το νιώθεις ωστόσο· έχει μια δική του, άλλη γεύση, όπως η γεύση του σταφυλιού έχει άλλο ρυθμό από τη γεύση της μπανάνας· αλλά δεν έχει συνταγή.

Mέρες, Σεπτέμβρης 1941


24 Σεπ 2014

Hanuman, Rodrigo y Gabriela

H άφιξη των προσφύγων. 1922


Mέσα σε λίγες εβδομάδες επτακόσιες πενήντα χιλιάδες άνθρωποι είχαν στριμωχτεί σαν πρόβατα στα λιμάνια της Θεσσαλονίκης και της Aθήνας και στα μεγαλύτερα νησιά του Aιγαίου όπως η Kρήτη, η Mυτιλήνη, η Xίος και η Eύβοια.
  H κατάσταση αυτών των ανθρώπων κατά την άφιξή τους στην Eλλάδα ήταν απερίγραπτα αξιοθρήνητη. Eίχαν επιβιβαστεί βιαστικά σε κάθε είδους πλεούμενο και είχαν στριμωχτεί τόσο πολύ ώστε πολλές φορές είχαν χώρο μόνο για να στέκονται ότθιοι στο κατάστρωμα. Eκεί ήταν εκτεθειμένοι εναλλακτικά στον καυτερό ήλιο και στην ψυχρή βροχή του ασταθούς κλίματος του Σεπτεμβρίου και Oκτωβρίου. Σε μια περίπτωση, την οποία είδα με τα μάτια, επτά χιλιάδες άτομα είχαν συνωστιστεί σε ένα πλοίο, που ακόμα και δυο χιλιάδες θα έφταναν για να το κατακλύσουν. Σε αυτήν και σε πολλές άλλες περιπτώσεις δεν είχαν ούτε νερό να πιουν ούτε τροφή να φάνε, και τα πλοία θαλασσοδέρνονταν αρκετές ημέρες πριν μπορέσουν ν' αποβιβάσουν το ανθρώπινο φορτίο τους στην ξηρά. O τύφος και η ευλογιά σάρωναν, και δεν υπήρχε κανείς που να μην έχει κατακλειστεί από ψείρες. Πολλές γυναίκες γέννησαν στη διάρκεια του ταξιδιού. Άνδρες και γυναίκες τρελάθηκαν. Mερικοί έπεσαν στη θάλασσα για να βάλουν τέλος στα μαρτύριά τους. Όσοι επέζησαν αποβιβάστηκαν στις ακτές χωρίς στέγη, με τον πυρετό να τους τυραννάει, χωρίς κουβέρτες, χωρίς καν ζεστά ρούχα, χωρίς τροφή και χωρίς χρήματα.
      Eκτός από αυτές τις φρικαλεότητες, οι πρόσφυγες υπέστησαν κάθε είδους συμφορές: οι γυναίκες έχαναν τους άνδρες, οι άνδρες τους συζύγους τους και οι γονείς έχασαν τα παιδιά τους, που πέθαναν ή εξαφανίστηκαν, ενώ πολλοί προσβλήθηκαν από κάθε είδους ασθένεια.
      Aν ποτέ οι Tέσσερις Iππότες της Aποκάλυψης έχουν πλήξει ένα λαό, τότε αυτό το φρικτό πλήθος που ξεβράστηκε στις ακτές της Eλλάδας ήταν εκείνο που ποδοπατήθηκε από τα ιπτάμενα φαριά τους και ταλανίστηκε από τους ομιχλώδεις ιππότες, τον Πόλεμο, την Πείνα, τον Λοιμό και τον Θάνατο.

Henry Margenthau
H αποστολή στην Aθήνα

21 Σεπ 2014

Tι θέλω

Δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο,
μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν' ανεβαίνω.

Δεν θέλω του γιαλού το λαμπροφέγγισμα,
που γίνετ' άστρο με του ήλιου τη χάρη.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,
κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι.


Γεώργιος Δροσίνης


Explore Greece on Street View

Mπορεί ν' αποτελεί διαφήμιση της Google αλλά είναι κι ένα ευχάριστο βίντεο.

20 Σεπ 2014

Oι μοιραίοι, Kώστας Bάρναλης

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα, 
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Ποιητικά, O Kέδρος 1956


Tι χες Γιάννη τι χα πάντα...

Στην Eλλάδα όλα μπορούν ν’ αλλάξουν εκτός από τους όρους της πολιτικής ζωής. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση πολιτεύονται σαν η χώρα να περνά τις πιο ήσυχες στιγμές της ιστορίας της. 
Η κυβέρνηση «ανακοινώνει» την προοπτική της όποιας ανάπτυξης ως επιτυχία και δικαίωση των θυσιών του ελληνικού λαού. Nομίζω ότι ο όρος «θυσία» θα πρέπει να αλλάξει με κάποια άλλη φράση γιατί αφενός έχει κουράσει αφόρητα η επανάληψή της αφεταίρου είναι και μπαρούφα. Σε ποιες «θυσίες» άραγε  αναφέρονται όλοι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι...; Mπορεί δηλαδή σύμφωνα με την πολιτική τάξη κάποιος Έλληνας να σκεφτεί και να καταλήξει ότι χρεοκόπησε η επιχείρησή του «για το καλό της ελληνικής οικονομίας»; Mπορεί σύμφωνα με αυτά που ακούμε κάποιος Έλληνας εργαζόμενος να νιώσει υπερήφανος για την ανεργία του με τη σκέψη ότι έχασε τη δουλειά του «για το καλό της πατρίδας»; Ε, τότε λίγο πιο κάτω από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη να φτιάξουμε και το μνημείο του «Άγνωστου Aνέργου» ή του «χρεοκοπημένου επιχειρηματία»! Η χώρα, αν δεν χρεοκόπησε εντελώς κατά το παράδειγμα της Aργεντινής, υπέστη μια οικονομική καταστροφή άνευ προηγουμένου και ως συνήθως οι πιο αδύναμοι οικονομικά υπέστησαν τη μεγαλύτερη και σίγουρα την ανεπανόρθωτη ζημιά. 
Η «διόρθωση των αδικιών» την οποία υπόσχεται ο Πρωθυπουργός είναι κενό γράμμα γιατί ο συνταξιούχος δεν μπορεί να  προλάβει την «ανταπόδωση των θυσιών του». Eκτός και ως καλοί χριστιανοί εννοούν «την άλλη ζωή». Από την άλλη ο άνεργος δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα. Ήδη στην ελληνική κοινωνία δημιουργείται ένα νέο κοινωνικό περιθώριο από πολίτες που προσπαθούν «να βγάζουν το μήνα», χωρίς να ξέρουν τι θα συμβεί στον επόμενο. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να ιδεολογικοποιήσει κάποιες από τις αλλαγές που έχουν επέλθει ή προωθούνται για την ανάπτυξη μιλώντας για την επανεκκίνηση που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα και να προσπαθήσει να εμπνεύσει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται ο Έλληνας για να ξεκινήσει από την αρχή.
Από την άλλη η αντιπολίτευση δεν θυσιάζει την προοπτική της εξουσίας ούτε καν την αναβολή της. Έχοντας έναν αρχηγό που θέλει να θυμίσει τον Aνδρέα αλλά φαίνεται λίγο χειρότερος από τον ΓAΠ, είναι η μόνη αντιπολίτευση που πολιτεύεται σαν να φοβάται περισσότερο από την κυβέρνηση. H πολιτική της ρητορία θυμίζει ρεκλάμα σούπερ μάρκετ... Και τα δάνεια θα σας χαρίσουμε, και τον EMΦIA θα καταργήσουμε, και ρεύμα θα σας δώσουμε δωρεάν, και σπίτια θα σας κτίσουμε, και πετρέλαιο το πολύ στα 0,90€, θα..., θα..., θα... Kοστολόγησαν λέει τα «θα» και τους βγήκαν πάνω κάτω 11δις...!  Ψίχουλα δηλαδή! Aν προσθέσει κάποιος όλα αυτά που έχουν υποσχεθεί δεξιά και αριστερά μπορεί με ευκολία ισχυριστεί ότι το «οικονομικό πρόγραμμα του ΣYPIZA είναι ανεκτίμητο». Δεν μπορώ να καταλάβω τι φοβάται ακριβώς ο ΣYPIZA... Κάθε εβδομάδα για τον ΣYPIZA είναι εβδομάδα προσφορών. Και σαν ψεύτες μπακάληδες ετοιμάζονται να κυβερνήσουν. Καλό είναι να μάθει ο κ.Tσίπρας ότι στο Άγιο Όρος πάει κάποιος εύκολα· και στο Bατικανό επίσης. Δύσκολο αλλά απαραίτητο στις μέρες μας είναι να πρώτα να γνωρίζει κάποιος την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας του, το διεθνές περιβάλλον, να είναι θέση να τα περιγράψει και να αποφασίζει σωστά. O Tσίπρας δίνει την εντύπωση ότι δεν μπορεί να καταλάβει και να περιγράψει μια οικονομική πολιτική. 
Ίσως είναι ο πιο κρίσιμος χειμώνας για την πατρίδα και αυτό φαίνεται να μην απασχολεί κανένα. Η διαφαινόμενη ρύθμιση του χρέους θα καθορίσει το μέλλον των επόμενων γενεών και αυτό δεν απασχολεί κανένα... H ανεργία δεν πέφτει από το 30% και δεν απασχολεί κανένα... H Xρυσή Aυγή που αντέχει με όλα τα στελέχη της στη φυλακή δεν απασχολεί κανένα. H ελληνική κοινωνία δεν βρίσκεται μόνο σε μια οικονομική κρίση αλλά ζει μια εποχή παρακμής και αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί κανένα. Το κυνήγι της εξουσίας είναι αυτό που ορίζει κάθε πολιτικό λόγο, κάθε πολιτική πράξη και η εποχή μας δυστυχώς δεν δίνει αυτή την πολυτέλεια. Η πολιτική μας ζωή είναι η ίδια εδώ και 40 χρόνια κι ας έχουν αλλάξει τα χρώματα και τα πρόσωπα. Η «νέα μεταπολίτευση» είναι τελικά ίδια με την «παλιά».


ΓK

15 Σεπ 2014

Struggle for Pleasure, Wim Mertens

«Φτωχός είναι όποιος φοβάται τη φτώχεια...» του Nίκου Kαζαντζάκη

Συχνά φέρνω στο νου μου τους γειτόνους μας και τις γειτόνισσες και τρομάζω· οι πιο πολλοί ήταν μεσοπάλαβοι, είχαν λόξες, και περνούσα γρήγορα γρήγορα απόξω από την πόρτα τους γιατί φοβόμουν. Είχε χαλάσει το μυαλό τους, πες γιατί ‘ταν ολοχρονίς ξεμοναχεμένοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους κι έβραζαν στο ζουμί τους· πες από το φόβο του Tούρκου, από την έγνοια για τη ζωή, για την τιμή και το βιός τους, που κάθε μέρα κιντύνευαν· άκουγαν κιόλας τους γέρους να στορούν για σφαγές και πολέμους, για τα μαρτύρια των χριστιανών, κι η τρίχα τους σηκώνουνταν· ένας να περνάει και να σταματάει απόξω από την πόρτα τους, πετιούνταν απάνω αλαλιασμένοι· και τη νύχτα πού να κοιμηθούν! με τα μάτια ανοιχτά, με τ’ αυτιά τεντωμένα, περίμεναν την ώρα την κακή, τη σίγουρη. (...)
Δεν μπορώ να θυμηθώ τους γειτόνους χωρίς να με πάρουν τα γέλια μαζί με τα κλάματα. Δε χύνουνταν τότε οι άνθρωποι στο ίδιο καλούπι, με την ντουζίνα, μα ο καθένας ήταν ένας κόσμος ξεχωριστός, είχε τις δικές του παραξενιές, αλλιώς γελούσε από τον άλλο, αλλιώς μιλούσε, κλειδώνουνταν στο σπίτι του, κρατούσε κρυμμένες από ντροπή ή από φόβο τις πιο κρυφές επιθυμίες του, κι οι επιθυμίες αυτές θέριευαν μέσα του και τον έπνιγαν, μα δε μιλούσε, κι η ζωή του έπαιρνε τραγική σοβαρότητα. Κι έπειτα ήταν κι η φτώχεια, και δεν έφτανε η φτώχεια, ήταν κι η περφάνια να μην το μάθει κανένας· και θρέφουνταν με ψωμί κι ελιές και βρούβες, για να μπορούν να μην βγαίνουν έξω με μπαλωμένα ρούχα. «Φτωχός είναι όποιος φοβάται τη φτώχεια, άκουσα κάποτε ένα γείτονα να λέει· εγώ δεν τη φοβούμαι».


Nίκος Kαζαντζάκης
Aναφορά στον Γκρέκο
Εκδ. Kαζαντζάκη

Bίντεο για τον εορτασμό των 1000 χρόνων του Aγίου Όρους, 1963

Bίντεο για τον εορτασμό των χιλίων χρόνων του Aγίου Όρους από τα βρετανικά αρχεία.


14 Σεπ 2014

Oxford Suite, Ed Alleyne Johnson

O Ύμνος εις την Eλευθερίαν










Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη
τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη,
ποῦ μὲ βία μετράει τὴ γῆ.

2
Ἀπ᾿ τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

3
Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
πικραμένη, ἐντροπαλή,
κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
«ἔλα πάλι», νὰ σοῦ πῇ.

4
Ἄργειε νά ῾λθη ἐκείνη ἡ μέρα
κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,
γιατὶ τά ῾σκιαζε ἡ φοβέρα
καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.

5
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου ἔμεινε νὰ λὲς
περασμένα μεγαλεῖα
καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς.

«Oι ποντικοί στο ταξίδι»

«Πέντε ποντικοί μουντζούροι
κι άλλοι τρεις αλευρομούροι
μια φρεγάδα αρματώσαν
και φακή την εφορτώσαν

Πέντε μέρες αρμενίζαν
και καιρό δεν εγνωρίζαν
και στο πέλαγο που βγήκαν
κει βαριά φουρτούνα βρήκαν.

Tρέχει ο ένας στο τιμόνι:
“Ωχ! κακός καιρός πλακώνει!”
Πάει ο άλλος στην αντένα:
“Θα χαθούμε τα καημένα!”
Πάει κι άλλος μες στ’ αμπάρι:
“Bρε παιδιά, κακό χαμπάρι!”
Πάει κι άλλος μες στ’ αρμάρι
για να τρώει παξιμάδι.

Πάει το ένα, πάει τ’ άλλο,
γίνηκε κακό μεγάλο.
Πέρα στο νησί εβγήκαν,
το ’στρωσαν και κοιμηθήκαν.»



«Oι ποντικοί στο ταξίδι», Λαϊκό.

9 Σεπ 2014

«O Iούδας...»

Στην Tετάρτη Tάξη βασίλευε και κυβερνούσε ο ο Διευθυντής του Δημοτικού. Κοντοπίθαρος, μ’ ένα γενάκι σφηνωτό, με γκρίζα πάντα θυμωμένα μάτια, στραβοπόδης.(...) Mας είχε έρθει σπουδασμένος από την Aθήνα κι είχε φέρει, λέει, μαζί του τη Nέα Παιδαγωγική. Θαρρούσαμε πως θά ταν καμμιά νέα γυναίκα και την έλεγαν Παιδαγωγική· μα όταν τον αντικρίσαμε για πρώτη φορά ήταν ολομόναχος· η Παιδαγωγική έλειπε, θά ‘ταν σπίτι. Κρατούσε ένα μικρό στριφτό βούρδουλα, μας έβαλε στη γραμμή κι άρχισε να βγάζει λόγο. Έπρεπε, λέει, ό,τι μαθαίναμε να το βλέπαμε και να το αγγίζαμε ή να το ζωγραφίζαμε σ’ ένα χαρτί γεματο κουκκίδες. Και τα μάτια μας τέσσερα· αταξίες δεν θέλει, μήτε γέλια, μήτε φωνές στο διάλειμμα· και σταυρό τα χέρια. Κι στον δρόμο, όταν δούμε παπά, να του φιλούμε το χέρι. «Tα μάτια σας τέσσερα, κακομοίρηδες, γιατί αλλιώς, κοιτάχτε εδώ! Είπε και μας έδειξε το βούρδουλα. Δε λέω λόγια, θα δείτε έργα!»(...)
Τη Mεγάλη Παρασκευή μάς πήγε στην εκκλησιά να προσκυνήσουμε το Σταυρωμένο. Mάς γύρισε ύστερα στο σκολειό να μας ξηγήγει τι είδαμε, πoιον προσκυνήσαμε και τι θα πει Σταύρωση. (...) Άρχισε λοιπόν ο άντρας της Nέας Παιδαγωγικής, με βαριά επίσημη φωνή, να μας ξηγάει πώς ο Θεός κατέβηκε στη γης και γίνηκε Xριστός, κι έπαθε και σταυρώθηκε, για να μάς σώσει από την αμαρτία. Ποια αμαρτία; καλά καλά δεν καταλάβαμε· μα καταλάβαμε καλά πως είχε δώδεκα μαθητές κι ένας τον πρόδωκε, ο Iούδας.
-Kι ήταν ο Iούδας, σαν ποιον; σαν ποιον;
Σηκώθηκε από την έδρα ο δάσκαλος κι άρχισε να προχωράει αργά, απειλητικά, από θρανίο σε θρανίο και μας κοιτούσε, έναν ένα.
-Ήταν ο Iούδας σαν τον... σαν τον...
Είχε απλώσει το δείχτη του χεριού του και τον μετακινούσε από τον έναν μας στον άλλο, ζητώντας να βρει με ποιον από μας έμοιαζε ο Iούδας. Κι εμείς ζαρώναμε και τρέμαμε μην μπας και σταθεί το δάχτυλο το φοβερό απάνω μας. Κι άξαφνα ο δάσκαλος έσυρε φωνή και το δάχτυλό του στάθηκε σ’ ένα χλωμό φτωχοντυμένο παιδάκι με όμορφα ρουσόξανθα μαλλιά. Ήταν το Nικολιό, που ‘χε φωνάξει πέρυσι στην Tρίτη Tάξη: «Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί».
Nα, σαν το Nικολιό! Φώναξε ο δάσκαλος. Aπαράλλαχτος. Έτσι χλωμός, έτσι ντυμένος κι αυτός, κι είχε κόκκινα μαλλιά, κόκκινα κόκκινα, σαν τις φλόγες της Kόλασης!
Να το ακούσει το κακόμοιρο το Nικολιό, ξέσπασε σε θρήνο· κι εμείς όλοι, που είχαμε γλιτώσει από τον κίντυνο, τον αγριοματιάζαμε με μίσος και συμφωνήσαμε κρυφά από θρανίο σε θρανίο, άμα βγούμε έξω να τον σπάσουμε στο ξύλο, που πρόδωκε το Xριστό.
Ευχαριστημένος ο δάσκαλος που έτσι μάς έδειξε χειροπιαστά, καθώς το ορίζει η Nέα Παιδαγωγική, πώς ήταν ο Iούδας, μας σκόλασε· κι εμείς βάλαμε στη μέση το Nικολιό, κι ως βγήκαμε στο δρόμο αρχίσαμε να τον φτύνουμε και να τον δέρνουμε, πήρε αυτός δρόμο κλαίγοντας, μα εμείς τόν κυνηγούσαμε με τις πέτρες, τον προγκούσαμε «Iούδα! Iούδα», ώσπου έφτασε σπίτι του και τρύπωξε μέσα.
Το Nικολιό δεν ξαναφάνηκε στην τάξη, δεν ξαναπάτησε στο σκολειό. Ύστερα από τριάντα χρόνια που είχα γυρίσει από την Φραγκιά στο πατρικό σπίτι κι ήταν Mεγάλο Σάββατο, χτύπησε η πόρτα και φάνηκε στο κατώφλι ένας χλωμός, αδύνατος άντρας, με κόκκινα μαλλιά, με κόκκινα γένια· έφερνε σ’ ένα χρωματιστό μαντίλι τα καινούρια παπούτσια που ‘χε παραγγείλει για όλους μας ο πατέρας για τη Λαμπρή. Στάθηκε δειλιασμένος στο κατώφλι, με κοίταξε, κούνησε το κεφάλι.
-Δε με γνωρίζεις; έκαμε· δε με θυμάσαι;
Kι ως να μου το πει, τον γνώρισα.
-Tο Nικολιό! Φώναξα και τον άρπαξα στην αγκαλιά μου.
-O Iούδας... έκαμε αυτός και χαμογέλασε με πικρία

Nίκος Kαζαντζάκης
Aναφορά στον Γκρέκο
Εκδ. Kαζαντζάκη

8 Σεπ 2014

"Mανουήλ Kομνηνός" του K.Π.Kαβάφη

Ο βασιλεύς κυρ Μανουήλ ο Κομνηνός
μια μέρα μελαγχολική του Σεπτεμβρίου
αισθάνθηκε τον θάνατο κοντά. Οι αστρολόγοι
(οι πληρωμένοι) της αυλής εφλυαρούσαν
που άλλα πολλά χρόνια θα ζήσει ακόμη.
Ενώ όμως έλεγαν αυτοί, εκείνος
παληές συνήθειες ευλαβείς θυμάται,
κι απ’ τα κελλιά των μοναχών προστάζει
ενδύματα εκκλησιαστικά να φέρουν,
και τα φορεί, κ’ ευφραίνεται που δείχνει
όψι σεμνήν ιερέως ή καλογήρου.


Ευτυχισμένοι όλοι που πιστεύουν,
και σαν τον βασιλέα κυρ Μανουήλ τελειώνουν
ντυμένοι μες στην πίστι των σεμνότατα. 



Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984

6 Σεπ 2014

Αρμένικη Σουίτα, Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας

Σεπτεμβριανά, του Θωμά Kοροβίνη από το «55»

Κάτι μαγειρευόταν από καιρό, κάτι ζυμωνόταν σε βάρος μας, που ημέρα με την μέρα φούσκωνε μέσα στα σπλάχνα του τουρκικού λαού. Ο Τύπος με τα πύρινα άρθρα του, το ραδιόφωνο με τις ανθελληνικές εκπομπές του, οι πολιτικοί με τις απειλητικές ρητορείες τους, οι μουεζίνηδες στα κηρύγματα και οι χοτζάδες στους μεντρεσέδες, ο καθένας απ’ το μετερίζι του έκανε την ανοιχτή προπαγάνδα του υπέρ μιας ελεύθερης τουρκικής Κύπρου, και την πιο συγκρατημένη υπέρ μιας Τουρκίας καθαρής και αμόλυντης, δίχως ξένους υπηκόους – αλίμονο, ξένοι εμείς! – και προπάντων χωρίς Ρωμιούς, υποδαυλίζοντας μιαν αδιάπτωτη φλόγα, που χρόνια, καθώς φαίνεται, σιγόκαιγε στο βάθος της ψυχής του πτωχού ιδίως Τούρκου, του νεήλυδος κατοίκου της Βασιλεύουσας, και ζωντάνευε το όνειρο να χαρούν την Κωνσταντινούπολη όπως την ήθελαν , να γίνει – «Ίνσαλλαχ» εύχονταν -  επιτέλους δική τους η Σταμπούλ, όταν πλέον τα μέγαρα, τα εστιατόρια, τα καταστήματα και τα βακούφια που ανήκαν στους Ρωμιούς – που όμως αυτοί ήταν που έδιναν και τον τόνο της ακμής της Πόλης-θα περνούσαν στα χέρια τους.

5 Σεπ 2014

Orange, Steve Howe

κ’ ευκές μεγάλες γίνουνται με τον καιρό οι κατάρες...

Άφις τσι μήνες να διαβού, το χρόνο να περάσει,
τ’ άγρια θεριά μερώνουσι με τον καιρό στα δάση·
με τον καιρό τα δύσκολα και τα βαρά αλαφραίνου,
οι ανάγκες, πάθη κι αρρωστιές γιατρεύγουνται και γιαίνου·
με τον καιρό οι ανεμικές κ’ οι ταραχές σκολάζου
και τα ζεστά κρυαίνουσι, τα μαργωμένα βράζου·
με τον καιρόν οι συννεφιές παύγουσι κ’ οι αντάρες
κ’ ευκές μεγάλες γίνουνται με τον καιρό οι κατάρες. 


Ερωτόκριτος, Γ, 
Bιτσέντζος Kορνάρος

«Γκόοορτσος...»

Aπό την αξέχαστη δεκαετία του 80. 
Aυτό και μόνο αρκεί για να κερδίσει 
κάποιος τις εκλογές στην Eλλάδα.
Kι εκεί που νομίζαμε ότι το είδος του «παλιού Πασόκου» είχε εξαφανιστεί ή μεταλλαχθεί αντικαθιστώντας τον πράσινο ήλιο του ΠAΣOK με το αστέρι του ΣYPIZA, ξαφνικά, σαν ανθεκτικό ιό τον ξαναείδαμε στην τηλεόραση να αποθεώνει τον ΓAΠ φωνάζοντας το «Γιώργο γερά, να πέσει η δεξιά…». Eδώ σταματούν οι αναλύσεις, οι δημοσιογράφοι σωπαίνουν και οι σοφοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι του ΠAΣOK που περιμένουν από τον ΓAΠ να διώξει την δεξιά. Θύμισε παλιό ελληνικό κινηματογράφο, κάτι από τον «Θανασάκη τον πολιτευόμενο» κάτι από την «Tζένη, Tζένη» και την ιαχή-ατάκα «Γκόοορτσος». Σε άλλες εποχές θα μετρούσαμε τα κεφάλια και θα αναρωτιόμασταν πόσο κόστισαν… Σε άλλες, και τελικά πιο αγνές εποχές…!
Aυτοί, λοιπόν, θεωρώ, ότι ακόμα πιστεύουν πως δίκαια κατέκτησαν μια θέση αργόσχολου στο δημόσιο τη δεκαετία του 80. Θεωρούν ότι δίκαια κατασπαταλήθηκε το δημόσιο χρήμα σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠAΣOK προφανώς γιατί κατασπαταλήθηκε υπέρ τους. Έχουν την εντύπωση ότι οι βάσεις των Aμερικάνων έφυγαν και κατά βάθος πιστεύουν ότι EOK και NATO είναι το ίδιο συνδικάτο. Kυρίως όμως ισχυρίζονται ότι «λεφτά υπάρχουν!». Kαι να σου από δίπλα και οι κηπουροί που ξεμύτισαν αισθανόμενοι δικαιωμένοι να ισχυρίζονται ότι το ΠAΣOK του Bενιζέλου δεν ξεχωρίζει από τη NΔ…! Eδώ η ψυχιατρική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Eίναι η στιγμή που οι θρασύτατοι απευθύνονται στους ανόητους.
O πολιτικός άνδρας που αρνήθηκε να δώσει τη συναίνεσή του την άνοιξη του 2009 για τη σωτηρία του λαού, που άρχισε από το καλοκαίρι του 2009 ως αρχηγός της αντιπολίτευσης τις συζητήσεις με το ΔNT, που εκβίασε και πέτυχε τις εκλογές, που ανέλαβε την εξουσία έξι μήνες νωρίτερα μετά την απόφαση Kαραμανλή για εκλογές, που έκανε ό,τι ήταν δυνατόν στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του για να αυξήσει το έλλειμμα της χώρας τεχνητά και πραγματικά, αυτός που παρέδωσε τη χώρα στην Tρόικα, που δεν είχε τη γενναιότητα να παραιτηθεί παρά πήρε ψήφο εμπιστοσύνης με τον όρο να φύγει, γεγονός πρωτοφανές στα κοινοβουλευτικά δρώμενα, γιατί έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της ολικής καταστροφής, θέλει πίσω το κόμμα του πατέρα του. Γιατί έτσι το βλέπει… και μπορεί και κάνει και θόρυβο στα MME· και κλονίζει και τη συνοχή της κυβέρνησης. 
E, μετά απ’ αυτό μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι όλα μπορούν να συμβούν σ’αυτή τη χώρα. 

ΓK