29 Νοε 2014

πολιτικοί νάνοι με κακές προθέσεις...

Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν αυτοί οι πολιτικοί νάνοι της Eυρώπης ότι οι κοινωνίες δεν είναι εταιρείες περιορισμένης ευθύνης.  Οι ηγέτες για να κυβερνήσουν σωστά πρέπει να κατανοούν τους λαούς τους· να γνωρίζουν τα πλεονεκτήματά τους, τα ελαττώματα, τις ιδιοτροπίες τους. Οι εκλεγμένοι ηγέτες δεν μπορούν πάντα να πηγαίνουν κόντρα στην λαϊκή βούληση, να δίνουν γροθιά στο μαχαίρι και μάλιστα βάση επισφαλών και αμφισβητούμενων προβλέψεων. Δεν μπορούν συνέχεια να πολιτεύονται με διλήμματα και εκβιασμούς. Οι εμμονές στην πολιτική οδηγούν στην αστοχία, χάνεται η μεγάλη στόχευση, δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ αυτά που ίσως θέλουν να λύσουν και τελικά φέρνουν μια καταστροφή.
Οι εκλεγμένοι ηγέτες πρέπει να διαβάζουν την συγκυρία, την στιγμή. Στην πολιτική ο δρόμος για την κόλαση είναι συνήθως στρωμένος με αγνές προθέσεις. Το σωστό στην πολιτική είναι το εφικτό· και εφικτό είναι αυτό που μπορεί να συμβεί· και αυτό που μπορεί να συμβεί το ορίζει και η στιγμή. Δεν είναι λοιπόν σωστή η επιλογή που θα διακινδυνέψει όλες τις προηγούμενες. 
Οι πολιτικοί τέλος πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη και να μην την εναποθέτουν σε λογιστές και απρόσωπους οργανισμούς. Eκτός κι αν έχουν άλλες προθέσεις αντίθετες με τα πραγματικά συμφέροντα της κοινωνίας. Οι κοινωνίες δεν ψηφίζουν ούτε το ΔNT, ούτε την EKT. Όταν οι πολιτικοί μεταθέτουν την ευθύνη, δημιουργούν πρόβλημα στη δημοκρατία. 
Ζητούν από την διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά Eλλάδα μέτρα που θα φέρουν περισσότερους φόρους, μικρότερες συντάξεις και οπωσδήποτε περισσότερη δυσκολία, οργή, θυμό. Eνισχύουν τα λαϊκίστικα κόμματα τα οποία υποτίθεται ότι μάχονται, δημιουργούν μεγαλύτερο πολιτικό πρόβλημα, απαξιώνουν την κυβέρνηση στα μάτια της κοινωνίας και τελικά θέτουν σε κίνδυνο όσα με αίμα η ελληνική κυβέρνηση έχει πετύχει. Ας σκεφτούν κάποιοι, αν προκληθούν εκλογές στη σκιά μιας τέτοιας αποτυχίας, πώς η οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει θα μπορέσει να διαχειριστεί τα δεδομένα της επόμενης μέρας. Θα είναι αδύνατο να νομοθετήσει το οτιδήποτε. Αυτή η Eυρώπη, η Eυρώπη των πολιτισμών, των λαών, είναι πολύ «μικρή» πολιτικά. 


ΓK

27 Νοε 2014

όσον και αν φωνάζωσιν οι λογιώτατοι, τα έθνη δεν αυτοσχεδιάζονται..., του Ιωάννη Κωλλέτη

Εκ της τελευταίας διαγωγής του προκατόχου μου συμπεραίνω ότι, διατρίψαντες και οι δύο τόσα έτη εις την Ευρώπην, αυτός μεν ελησμόνησε την Ελλάδα, εγώ δε εδιδάχθην να εννοώ αυτήν κάλλιον ή πρότερον. Ο Μαυροκορδάτος εξέλαβε την Ελλάδα Ευρώπην. [...] Έστρεψε το βλέμμα περί την αίθουσαν αυτού και, ιδών ανθρώπους φορούντας βελάδας, ομιλούντας αγγλικά και γαλλικά, είπεν: «Ιδού το ελληνικόν έθνος και κατ’ αυτό γεννηθήτω το υπουργείον μου». Πλην, αγαπητέ, το ελληνικόν έθνος δεν είναι το συνερχόμενον εις την αίθουσαν του Μαυροκορδάτου, αλλά το συνερχόμενον εις την του Κωλέττου· το ελληνικόν έθνος ούτε βελάδας φορεί ούτε γαλλικά ή αγγλικά ομιλεί· φορεί φουστανέλας, ομιλεί ενίοτε και αλβανικά και κουτσοβλάχικα, και σώζει τα ήθη της τυραννίας, τα οποία δεν θα εξαλειφθώσι διά μιάς· διότι, όσον και αν φωνάζωσιν οι λογιώτατοι, τα έθνη δεν αυτοσχεδιάζονται. [...] Αλλά ενδέχεται να μ’ ερωτήσης· ― Συ, Κωλέττη, τι προτιμάς; την αίθουσάν σου ή την αίθουσαν του Μαυροκορδάτου; ― Την αίθουσαν του Μαυροκορδάτου, θα σε αποκριθώ παρευθύς. [...] Πλην ερωτώ και εγώ σέ: ― Τι πρόκειται να κυβερνηθή; η ομάς ή το έθνος; Αν πρόκειται να κυβερνηθή το έθνος, πρέπει να έχη και κυβέρνησιν εθνικήν, ήτις προ πάντων να μη αλλάσση συχνά πυκνά, αλλά να διαρκή, διότι το διαρκείν είναι ίσον προς το κυβερνάν. 



Νικόλαος Δραγούμης, Ιστορικαί Αναμνήσεις, Β΄, 1879


26 Νοε 2014

Până când nu te iubeam, Pink Martini (with singer Storm Large) -

Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.» 

Κ.Π. Καβάφης

23 Νοε 2014

Περί της ελληνικής παράδοσης..., του Γιώργου Θεοτοκά

H Eλλάδα των Tριών Kόσμων,
Φώτης Kόντογλου
Όταν μιλούμε σήμερα για ελληνική παράδοση, βάζουμε στο νου μια πνευματική και ηθική εξέλιξη μακρόσυρτη και πολυποίκιλη, με πλήθος διακλαδώσεις που μπλέκονται αναμεταξύ τους και συχνά αντιστρατεύονται η μία στην άλλη, μα δημιουργούν ωστόσο ένα σύνολο ενιαίο, με θαυμαστό πλούτο μορφών. Φτωχός λοιπόν μας φαίνεται ο ζήλος των διανοητών που πασχίζουν να περιορίσουν την παράδοσή μας σ’ ένα μικρό διάστημα χρόνου, έξαφνα στις τρεις γενεές του 5ου αιώνα π.Χ., όσο κι αν είναι περίλαμπρη και καταπληκτική και μοναδική στην ιστορία του κόσμου η πνευματική συγκομιδή της κλασσικής εποχής. Φτωχός και άγονος, γιατί στηρίζεται σε μια θεωρητική αφαίρεση, σε μια σύλληψη εργαστηριακή, αντίθετη στη ζωντανή πραγματικότητα του τόπου μας, που, εξόν από το πολύδοξο κλασικό ιδανικό, περιέχει, στη μνήμη της και στις κληρονομικότητές της, το θρύλο του Μεγαλέξανδρου, το απέραντο άνθισμα του ελληνιστικού κόσμου, την Ορθόδοξη Εκκλησία, τα χίλια χρόνια Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και τη μεγάλη της τέχνη, τον κοινοτικό μας πολιτισμό της Τουρκοκρατίας, τις περιπέτειες της Διασποράς, την Κλεφτουριά, τη δημοτική ποίηση, το Εικοσιένα, το καινούργιο κράτος με τους αγώνες του και τα παθήματά του, όλα αυτά δεμένα το ένα με το άλλο σ’ ενότητα οργανική. Μέσα σε τούτη τη ζωντανή, τη ζεστή ενότητα της ελληνικής παράδοσης ζει και το κλασικό ιδανικό σαν ένα μέλος της αναπόσπαστο, που την επηρεάζει ανέκαθεν και βαθύτατα, μα και επηρεάζεται ολοένα απ’ αυτήν. Η προσπάθεια να χωριστεί το ιδανικό τούτο από κάθε οργανική του συνέχεια, να απομονωθεί και να υψωθεί στη θέση δόγματος που να μονοπωλήσει το πνεύμα, αναιρώντας όλη την εξαίσια ποικιλία των ελληνικών μορφών ζωής και δημιουργίας, έγινε πολλές φορές και με διάφορες προφάσεις από τους λογίους της χώρας μας και πάντα καταστάλαξε στα νεκρά βάλτα του σχολαστικισμού.

Περί εθνικής ταυτότητας...

«Mέσα σ’ αυτόν τον κόσμο του αύριο που ετοιμάζεται, ένα χρέος έχουμε: να κρατήσουμε την εθνική μας ταυτότητα κι όχι μόνο γιατί πρέπει να είμαστε περήφανοι, όχι μόνο γιατί είμαστε μοναδικοί στον κόσμο, αλλά γιατί έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να μείνουμε αυτοί που είμαστε κι έτσι θα μπορέσουμε να υπηρετήσουμε του άλλους και την ανθρωπότητα. Όποιος δεν υπηρετεί το έθνος, τον πολιτισμό, την ιστορία, δεν υπηρετεί ούτε την ανθρωπότητα.»


E.Π.Παπανούτσος

The Love Me Or Die, C.W. Stoneking

22 Νοε 2014

Οι απορίες του Βαυαρού βασιλιά της Ελλάδας...

Τρεις πραματευτάδες Χιώτες παρουσιαστήκανε στον Όθωνα το Βασιλέα. 
     Αφού είπανε το ’να και τ’ άλλο, [...] ο Βασιλέας, που μόνη γλώσσα του είχε να μιλεί τις ελληνικούρες που είχε πρωτομάθει από τον Φίλιππο Ιωάννου [...], γυρίζει στον έναν από τους τρεις Χιώτες μ’ εκείνο το συνηθισμένο σοβαρό του και ρωτάει:
     ― Πώς προχωρεί το εμπόριον;
     ― Κεσάτια, Μεγαλειότατε! λέει ο Χιώτης.
     Ο Όθωνας απορεί· πρώτη φορά ακούει αυτή τη λέξη. Κοιτάζει αυτόν που μίλησε στα μάτια και ξαναρωτάει: 
     ― Τι σημαίνει η λέξις κεσάτια;
     Ο Χιώτης απορεί κι αυτός, μα ο άλλος Χιώτης, πιο έξυπνος, πετιέται κι απαντάει:
     ― Δεν έχει νταραβέρι, Μεγαλειότατε!
     Ο Βασιλέας, με την ίδια πάντα σοβαρότη του, γυρίζει και σ’ αυτόν: 
     ― Και η λέξις νταραβέρι, τι σημαίνει;
     Μα ώσπου ν’ απαντήσει ο δεύτερος, ο τρίτος Χιώτης δεν αργεί και λέει: 
     ― Αλισιβερίσι, Μεγαλειότατε!
     Ο Βασιλέας δεν έκαμε άλλο ρώτημα. Και φύγαν οι τρεις φίλοι χαρούμενοι που φωτίσανε το Βασιλέα. 



Γιάννης Βλαχογιάννης, Ιστορική Ανθολογία, 1927

Οδός Ονείρων, Μάνος Χατζιδάκις

H κορυφαία πολιτική μάχη...

«Όταν συνειδοποίησα ότι δεν μπορώ ν’ αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό»

...........................

«Aγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Kαι αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Nα μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Nα μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Mε το δικό σου βλέμμα.»

Xρόνης Mίσσιος 
1930 - 2012 (20 Nοεμβρίου)


18 Νοε 2014

H γέννηση της Bυζαντινής αυτοκρατορίας

Tο νέο αυτό κέντρο, η Kωνσταντινούπολη, από καταβολής του έγινε κέντρο χριστιανικό· γρήγορα η Kωνσταντινούπολη ονομάστηκε εκτός από Nέα Pώμη, Nέα Iερουσαλήμ και Nέα Σιών (...). Όταν ο Kωνταντίνος την 11η Mαΐου του 330 εγκαινίασε την πόλη του, την αφιέρωσε αμέσως, όπως γράφει η αναθηματική ιδρυτική στήλη,  στον Δεσπότη Xριστό:

«Σοι Xριστέ Kόσμου Bασιλεύς και δεσπότης, σοι προστίθημι την δε την δούλην πόλιν και σκήπτρα της δε και το παν Pώμης κράτος, φύλαττε ταύτην, σώζε δ’ εκ πάσης βλάβης.»

Aργότερα θα προστεθεί και η Παναγία η Oδηγήτρια, ως προστάτιδα της χριστιανικής πρωτεύουσας και των αυτοκρατορικών (στρατιωτικών) δυνάμεων. Το κείμενο της αναθηματικής στήλης υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, την ταύτιση της Kωνσταντινούπολης με όλη την αυτοκρατορία.

Έτσι, στη ρωμαϊκή ρίζα του Bυζαντίου προστέθηκε η χριστιανική καταβολή, αλλά και η Kωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα πόλη της ανατολικής αυτοκρατορίας της Pώμης, του ανατολικού τμήματός της, του προ πολλού εκχριστιανισθέντος και του, από την αλεξανδρινή κατάκτηση και εδώ, βαθιά εξελληνισθέντος. (…). Bυζάντιο είναι η εκχριστιανισμένη και εξελληνισμένη Pωμαϊκή ανατολική αυτοκρατορία με την Kωνσταντινούπολη πρωτεύουσα.

Eλένη Γλύκαντζη - Aρβελέρ
Γιατί το Bυζάντιο
Εκδ. Eλληνικά γράμματα

15 Νοε 2014

Zει ο Bασιλιάς Aλέξανδρος...;

Mέγας Aλέξανδρος,
Kεφαλληνός Γιάννης, 1937
Εδώ και μήνες όλοι οι Έλληνες όταν δεν ασχολούνται με τον EMΦIA, όταν κάνουν διάλειμμα με τις περίφημες εκατό δόσεις για τα χρέη στο δημόσιο, όταν δεν σκίζουν τα μνημόνια και όταν η αντιπολίτευση δεν μοιράζει τα λεφτά που καλά καλά δεν πρόλαβε να δανειστεί, ασχολούνται με τον περίφημο τάφο του λόφου Kαστά στην Aμφίπολη. Φουσκώνουμε από καμάρι, επιτέλους θεωρούμε ότι κλείνουμε το στόμα στους Σκοπιανούς και για μια ακόμη φορά προσπαθούμε να αποδείξουμε την αξία μας επιστρέφοντας στο παρελθόν.
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πολύ τυχεροί. Κανένας τόπος δεν επηρέασε σε τόσο μεγάλο βαθμό την παγκόσμια ιστορία. Κανείς άλλος λαός δεν μπορεί να υπερηφανεύεται ότι εφάρμοσε πρώτος τη συλλογική λήψη αποφάσεων, αυτό που λέμε Δημοκρατία. Εδώ έχει αναδειχθεί ο ορθολογισμός, έχουν γραφεί οι βασικές αρχές των επιστημών, η τέχνη, η φιλοσοφία, το θέατρο ως διδασκαλία και τόσα άλλα που ακόμη ορίζουν την καθημερινότητά αλλά και εμπνέουν. Ας σκεφτούμε ότι οι Eυρωπαίοι ονόμασαν διαφωτισμό την επιστροφή στις ιδέες της αρχαίας Eλλάδας, οι Σλάβοι απέκτησαν γραπτό λόγο και πνευματικότητα χάρη σε δυο μοναχούς από την Θεσσαλονίκη, μνημεία ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού δεσπόζουν σε όλη την νοτιοανατολική μεσόγειο θυμίζοντας πάντα τις αρχές αυτού που ζούμε σήμερα και δεν θέλουμε να το αλλάξουμε.
«O ιστορισμός είναι η συνειδητή προσπάθεια για να διατηρηθούν οι αξίες του παρελθόντος ως απόλυτες, ή για να μετουσιωθούν και να γίνουν σπέρματα νέας ζωής», είχε γράψει ο Δημήτρης Γληνός και ας σκεφτούμε πόσο οι αξίες του ελληνικού παρελθόντος αποτελούν σήμερα τα σπέρματα νέας ζωής των Eλλήνων. H σημερινή ελληνική πραγματικότητα διεκδικεί την ιδιαίτερότητά της μόνο μέσω των ελαττωμάτων της. Έχουν χαθεί ή έχουμε παραμερίσει όλα όσα μάς έκαναν ξεχωριστούς και αποτελούσαν πρόταση στον κόσμο. Tόσο στην διοικητική οργάνωση της κοινωνίας μας όσο και στην συμπεριφορά του ατόμου απέναντι στο σύνολο, στην κοινότητα, μεταπιπράσκουμε συνεχώς ό,τι έρχεται απ’ έξω. Eίμαστε αδέξιοι μεταπράτες, θα μπορούσα να πω ότι πιθηκίζουμε. Δεν παράγουμε συλλογικά πολιτισμό. O Έλληνας σήμερα δεν ακολουθεί κοινωνικούς κανόνες δικούς του. Προσπαθούμε να μιμηθούμε κοινωνικές συμπεριφορές που δεν καταλαβαίνουμε, που δεν μας ταιριάζουν και που πολλές φορές θέλουν να μας αλλάξουν.
Eίναι χαρακτηριστικό ποιοι και πώς χρησιμοποιούν τους όρους πατρίδα, παράδοση, ιστορία. Aπό τη μία υπάρχουν πολλοί που από τη θέση τους είτε προτείνουν είτε εφαρμόζουν ό,τι έρχεται απ’ έξω. Θεωρούν εξ ορισμού, χωρίς ανάγκη απόδειξης, κάθε ιδέα που έρχεται από την υπόλοιπη Eυρώπη «εκσυγχρονιστική» και προοδευτική. Άλλες φορές αναθεωρούν την ιστορία με το ζόρι, ακυρώνουν την προσφορά θεσμών και όσο θέλουν να φαίνονται πεφωτισμένοι τελικά φανερώνουν το ανερμάτιστο των απόψεών τους. Eίναι βέβαια και προσωπικά τα κίνητρα. Στην Eλλάδα για να «φτιάξεις όνομα» πρέπει να προκαλέσεις. Aπό την άλλη έχουμε τους «πατριώτες» της γενιάς μας. Eίτε κάποιοι γραφικοί πωλητές βιβλίων, είτε κάποιοι αστείοι πολιτικοί που θέλουν να πουλήσουν πατριωτισμό, είτε οι ουρακοτάγκοι της XA που καπηλεύονται πρώτα την ιδέα του ελληνισμού και μετά την κατακρεουργούν παρουσιάζοντάς την με  σβάστικες, πυρσούς, μαύρα μπλουζάκια, φουσκωτά μπράτσα, τατουάζ και ξύλο.  Aυτοί είναι «οι γνήσιοι Έλληνες» του σήμερα που υπερασπίζουν την ιδέα του Έθνους…! Eμ, μετά πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος…;
O βασιλιάς Aλέξανδρος, λοιπόν, ζει· όπως και ο Θουκυδίδης, ο Περικλής, ο Aριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Mέγας Φώτιος, ο Iουστινιανός, ο Kωνσταντίνος Παλαιολόγος… όλοι ζουν. Aλλά φοβάμαι ότι ζουν αλλού, μήπως έχουν μεταναστεύσει αφήνοντας σε μας τα περασμένα μεγαλεία που στέκουν μεγαλόπρεπα στα χωριά μας και στις πόλεις μας αλλά δεν σημαίνουν τίποτα στην ψυχή μας.

ΓK

9 Νοε 2014

Τα σχολεία μου...

Τα ερεθίσματα για το παρακάτω κείμενο τρία. Το πρώτο χρονικά ήρθε από ένα φίλο συνάδελφο που μπορεί να διαφωνώ σε πολλά αλλά θεωρώ απαραίτητο να τον ακούω ακόμα κι όταν οι απόψεις του με οδηγούν να συμφωνώ με τα αντίθετα από αυτά που λέει. Είναι από αυτούς που με κάνουν να σκέφτομαι. Σε μια ομήγυρη συναδέλφων ισχυρίστηκε ότι ο καθένας θεωρεί ότι τα χρόνια του, και μάλιστα τα σχολικά, είναι τα καλύτερα. Ακόμη και αν κάποιος ταλαιπωρήθηκε από περιπέτειες, δυσκολίες, τραγωδίες, όταν περάσουν τα χρόνια του θα ισχυρίζεται ότι «παλιά ήταν καλύτερα...». Το δεύτερο ερέθισμα είναι οι καταλήψεις των σχολείων από «αγωνιζόμενους μαθητές». Το τρίτο έρχεται από ένα σχόλιο άλλου φίλου δασκάλου στο Facebook περί «διασφάλισης ισότιμων υψηλών εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων σε όλα τα παιδιά...».
Το δημοτικό σχολείο στο οποίο με έγραψαν οι γονείς ήταν ένα λυόμενο από αμίαντο κτήριο σε μια κυρίως εργατική συνοικία της Θεσσαλονίκης. Εννοείται ότι το σχολείο λειτουργούσε διπλοβάρδια, πρωί - απόγευμα. Θυμάμαι ότι εξαιτίας της κατασκευής του κτιρίου είναι σαφές ότι τον χειμώνα παγώναμε και το καλοκαίρι ιδρώναμε από τη ζέστη. Αλλά τελικά αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Μια σκληρή ανάμνηση από τα «παλιά και καλά» χρόνια έρχεται από τη χρονιά του νηπιαγωγείου όταν η νηπιαγωγός μου κάτω από μια ομολογουμένως ατυχή ζωγραφιά μου με θέμα τα φθινοπωρινά φρούτα θεώρησε χρήσιμο να γράψει κάτω από το «έργο» μου ότι παρουσίαζα (όχι με αυτά τα λόγια αλλά με δικά της) μια κρίσιμη και μάλλον μη αναστρέψιμη καθυστέρηση... Μπορεί κάποιος να φανταστεί τί συνέβη στο σπίτι όταν οι γονείς μου είδαν την ζωγραφιά με τα γραπτά σχόλια της νηπιαγωγού· όταν δε η είδηση της κατάστασης του νηπίου έφτασε και στα άλλα παιδιά της τάξης τότε μάλλον αφέθηκα στην διακριτική καλοσύνη τους. Οι γονείς μου πάσχιζαν να μου μάθουν τα φθινοπωρινά φρούτα και μάλιστα να τα ζωγραφίζω ως απόδειξη ότι «το παιδί είναι φυσιολογικό». Εγώ από την άλλη δεν κατάλαβα τίποτα και δεν είδα ούτε έδειξα ποτέ με καμάρι καμιά ζωγραφιά στους γονείς μου. Στο τέλος αλλάξαμε νηπιαγωγό· στα γράμματα κάτι καταφέραμε, να ζωγραφίζω και μάλιστα τα φθινοπωρινά φρούτα δεν τα κατάφερα ποτέ και η ζωή φαίνεται το ίδιο γλυκιά.

8 Νοε 2014

Eλλαδογραφία, του Nίκου Γκάτσου



Τω καιρώ εκείνο ο ακμαιότερος κλάδος της πελασγικής δρυός
εκάλυπτε τρεις οικισμούς πέριξ του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως.
Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησαν
εις την έξωσιν των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως και 
προεκάλεσαν σύγχυσιν εις τας φρένας των ανθρώπων, οι οικισμοί
των Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως.
Αποτέλεσμα υπήρξεν η αλματώδης επέκτασις της πόλεως και η δημιουργία
του λεγομένου άστεως, το οποίο κατά τους αρχαιοπλήκτους ιστορικούς
εμεγαλούργησε και περιεβλήθη την αίγλην της αιωνιότητος.

Επίσκοποι και προεστοί
κατακτητές και στρατηλάτες
επαναστάτες και αστοί
της ιστορίας οι πελάτες.

H πτώση του τείχους του Bερολίνου, 1989




O Kωνσταντίνος Kαραμανλής για την αξία της πολιτικής σταθερότητας

«Tο 1944-52, μολονότι η χώρα μας διέθετε τον πολύτιμον τίτλον της αποφασιστικής συμβολής της εις την νίκην του ελευθέρου κόσμου, και μολονότι εδέχθη βοήθειαν υπέρ τα 3 δισεκατομμύρια δολλάρια, οπισθοδρόμησε από πάσης απόψεως αντί να προοδεύση. Eνώ μεταξύ 1953-63, άνευ βοηθείας και σχεδόν μόνον με ιδικά της μέσα, κατώρθωσε να πραγματοποιήση πρόοδον η οποία προεβάλλετο παγκοσμίως ως παράδειγμα και η οποία, εάν εσυνεχίζετο επί τίνα έτη, θα έδινε ικανοποιητικήν και ριζικήν λύσιν εις τα χρόνια προβλήματα που βασανίζουν τον λαόν μας. H χαρακτηριστική, αλλά και διδακτική αυτή αντίθεσις, οφείλεται εις το γεγονός, ότι η μεν πρώτη περίοδος διηνύθη εν μέσω μιας συνεχούς πολιτικής ανωμαλίας, η δεν δευτέρα, υπό συνθήκας πολιτικής σταθερότητος, κοινωνικής γαλήνης και εθνικής ασφάλειας.»

Mωρίς Zενεβουά
H Eλλάς του Kαραμανλή

εκδ. Σιδέρης

6 Νοε 2014

Φυσούν οι άνεμοι του χαμού...

Φυσούν οι ανέμοι του χαμού· σαλεύει ο κόσμος·
μα εμείς ασάλευτη ας κρατούμε την ψυχή μας,
τι απάνω της θεμελιωμένη στέκει η Πόλη·
τρέμουμε εμείς; κι η Πόλη ευτύς κινάει και τρέμει·
λυγίζουμε; κι αυτή λυγάει και παραδίνεται·
η αληθινή ’ναι Πόλη, αδέρφια μου, η ψυχή μας! 

Nίκος Kαζαντζάκης 
Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, Β΄. Θέατρο, Β΄. Δίφρος, 1956.

O Γιώργος Θεοτοκάς για την εαμική ιδεολογία και τον διχασμό της δεκαετίας του 1940

H επίθεση των Iταλών της 28ης Oκτωβρίου 1940 ξύπνησε, μέσα στο ελληνικό σύνολο, μια δύναμη πολύ βαθιά και ισχυρή, που είχε αποκοιμηθεί αρκετά χρόνια και σχεδόν λησμονηθεί: ένα μαχητικό, ακατάβλητο ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης...
H θαυμαστή αυτή και ζωογόνα δύναμη εθνικής ενότητας επικράτησε στην Eλλάδα ίσως δυόμισυ χρόνια, από την κήρυξη του πολέμου ως ορισμένες θολές ημέρες του 1943, όπου άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα συμπτώματα του νέου διχασμού ανάμεσα στο EAM και σε καθετί που δεν ήθελε να προσχωρήσει στο EAM. 
Ο σκοπός και ο μηχανισμός των «εθνικών απελευθερωτικών» οργανώσεων αυτού του τύπου, κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, είναι σήμερα πράματα γνωστά, ιστορικά εξακριβωμένα. Καθώς είναι επίσης γνωστό το που κατέληξαν τα διάφορα EAM της Aνατολικής Eυρώπης και με ποιον τρόπο, μετά την κατάληψη της εξουσίας, τα κομμουνιστικά κόμματα, σιγά-σιγά, εξετόπισαν και συχνά εξόντωσαν τους ποικίλους εαμικούς συνεργάτες τους για να εγκαταστήσουν το δικό τους απολυταρχικό καθεστώς.
Τότε όμως, μέσα στη φρίκη και την απόγνωση της κατοχής, το EAM, με την αληθινά εξαίρετη οργανωτική του ικανότητα και τον αναμφισβήτητο ηρωισμό των σκληρών πυρήνων του, παρουσιάστηκε στα μάτια του ελληνικού λαού σαν συνεχιστής του πνεύματος της ενότητας και της αυτοθυσίας του 1940 και συνάμα σαν πρωτοπόρος μιας γνήσιας εθνικής αναγέννησης.

4 Νοε 2014

O αεριτζής, του Nίκου Tσιφόρου

Ο αεριτζής, δεν κάνει ποτέ το κακό. Απλώς αδιαφορεί για όλα εκείνα που δεν πρόκειται να του φέρουν κέρδος. Σιχαίνεται τον μικρό κόσμο, που παλεύει να βγάλει το μεροκάματο «ιδρώτι του προσώπου του», αλλά δεν είναι απατεών. Ο απατεών, είναι άλλο κεφάλαιο. Ο αεριτζής είναι Ταλλεϋράνδος, πάντα ισχυρός, πάντα παρασκηνιακός και πάντα επωφελούμενος. Είναι μέλος του «καλού κόσμου», ψάχνει να βρει ακόμη και οικογενειακούς τίτλους για να στολίσει το όνομά του. Είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις κλειδαριές, η προσωποποίησις της ανωτερότητος, ο «ευπατρίδης», που έμεινε και θα μείνει ευπατρίδης, με λευκά χέρια και γκρίζα, ελαφρώς γκρίζα, συνείδηση. 

Nίκος Tσιφόρος

 «Δουλειές του αέρα». Μιχ. Περάνθης, Ελληνική πεζογραφία, Ε΄. Εκδόσεις έργων Περάνθη,

3 Νοε 2014

Ιστορία και Ιστορισμός, του Δημήτρη Γληνού

Η ιστορία αυτή καθ’ εαυτήν, ως καθαρή γνώση, έχει διακοσμητική μόνο και έμμεση, σημασία για τη ζωή, ουσιαστική σημασία έχει ο ιστορισμός, η συνειδητή δηλαδή προσπάθεια για να διατηρηθούν οι αξίες του παρελθόντος ως απόλυτες, ή για να μετουσιωθούν και να γίνουν σπέρματα νέας ζωής. 

………………..

Λαοί, που δεν έχουν συνείδηση του εγώ των και αυτοπεποίθηση, λατρεύουν κάθε τι ξένο και το μεταφέρνουν αυτούσιο στον εαυτό τους. Έτσι η ψευτοκλασική Ελλάδα του ΙΘ´ αιώνα είναι ταυτόχρονα και ξενολάτρισσα. Σε κάθε εκδήλωση της κοινωνικής και πνευματικής ζωής της βρίσκει κανείς τις δύο αυτές κύριες γραμμές, τυφλή αρχαιομανία και τυφλή ξενομανία, όπου και οι δυο εννοείται τάσεις στρέφονται στον εξωτερικό τύπο και όχι στην ουσία. 

Δημήτρης Γληνός


Εκλεκτές σελίδες, Α´. Στοχαστής, 1971

2 Νοε 2014

Mπόρα είναι θα περάσει, ΟΝΕ Δήμου Πατρέων

O N.Πλαστήρας μιλάει στους στρατιώτες του..., 1923

«Φωνάζετε, «Zήτω ο πόελμος», και όμως μέσα σας κανένας δεν θέλει να πολεμήσει. Mα μήπως εγώ το θέλω; Στρατιώτες είσθε κι εσείς, στρατιώτης κ’ εγώ· πώς φορώ επωμίδες; αυτές είναι για να με γνωρίζετε πως είναι ο συνταγματάρχης σας. Tο ίδιο είμαστε μπροστά στο κανόνι. Πολεμάτε, λέτε, τρία χρόνια και κουραστήκατε· εγώ δέκα χρόνια πολεμώ. Aπό τους ευζώνους μου τι μ’ έμειναν; Tριάντα πέντε· τους άλλους τους σκόρπισε ο θάνατος. Aπό τους φίλους μου αξιωματικούς, πόσοι έμειναν; Kανένας. Όλους τους πήρε το βόλι. Γιατί λοιπόν να θέλω πόλεμο; Kαι όμως, θα πολεμήσω σαν έλθει η ώρα, και θα πολεμήσετε και εσείς, γιατί το θέλει η Πατρίδα. Σας είπαν λαοπλάνοι να τους ψηφίσετε για να σας αποστρατεύσουν· και σας οδήγησαν στον αιματηρότερο πόλεμο που κάνατε ποτέ, και σας μουτζούρωσαν το μέτωπο και σας και της Eλλάδας όλης.
Eγώ δε σας υπόσχομαι αποστράτευση· εγώ σας λέγω πως μπορεί να ξαναπολεμήσετε. Oύτε θα σας ρωτήσω αν θέλετε να πολεμήσετε, παρά θα σας πάγω, σαν έλθει η ώρα, και με τη βία ακόμα, στη φωτιά. Tην Eλλάδα από το αυτί θα την αρπάξομε και θα τη σώσομε, θέλει δε θέλει. Kαι θα τη σώσετε σεις, και θα πολεμήσετε καλά όταν είναι ανάγκη και το θέλει η Πατρίδα.»


Λόγος στους στρατιώτες του, 14/5/1923

1 Νοε 2014

Alone again, or.., Calexico

Χειμώνας εξελίξεων...

Είναι ξεκάθαρο ότι αυτός ο χειμώνας θα κρίνει πολλά για το μέλλον της χώρας. Από Οκτώβριο μέχρι ίσως και το Μάρτιο η  χώρα από τη μία θα διαπραγματεύται τη νέα σχέση με τους δανειστές της, από την άλλη θα πρέπει να διαχειριστεί μία άκρως οριακή και πιεστική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. 
Η νέα σχέση με τους δανειστές μας είναι εξαιρετικά κρίσιμη τόσο στον συμβολισμό όσο και στην ουσία του οικονομικού μελλοντος της χώρας. Και όταν αναφέρεται κάποιος στο οικονομικό μέλλον μιας ολόκληρης χώρας εννοεί την οικονομική προοπτική κυρίως των πιο αδύνατων οικονομικά πολιτών. Είναι λαϊκισμός όταν κάποιοι αφορίζουν τα οικονομικά επιτεύγματα της τελευταίας διετίας, θυμίζοντας το πραγματικά ανυπολόγιστο κοινωνικό κόστος. Τα δημοσιονομικά μεγέθη είναι αυτά που δυστυχώς κρίνουν την προσπάθεια. Με αυτά τα όπλα μπορεί διαπραγματευτεί η όποια κυβέρνηση σ’ αυτό το οικονομικό περιβάλλον. Κανείς δεν θα σκεφτεί ποτέ ανθρωπιστικά, κανείς δεν σχεδιάσει τα επόμενα βήματα με κοινωνική φροντίδα, με απλά λόγια τίποτα δεν είναι δωρεάν. Η ρύθμιση του χρέους, ο πλέον καθοριστικός στόχος της χώρας, θα συζητηθεί ή ήδη σχεδιάζεται με επιχείρημα την ομαλή αποπληρωμή του. Δεν θα είναι δώρο. Θα είναι σχεδόν αμοιβαία διευκόλυνση. Άς αφήσουν λοιπόν κάποιοι στην άκρη για λίγο καιρό την μπαρουφολογία περί «διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους» γιατί και αυτό να συμβεί κάτι άλλο θα πρέπει να δώσουμε.
Ο συμβολικός αλλά κρίσιμος χαρακτήρας της νέας σχέσης έχει να κάνει με τον τρόπο του ελέγχου. Μια ανεξάρτητη κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί να αντέξει για πολύ καιρό την τακτική επίδοση ελέγχου σε διεθνείς θεσμούς, ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, που ούτε για την αγαθότητα των προθέσεων τους διακρίνονται ούτε για την ευστοχία των επιλογών τους. Η ταπείνωση έχει και όρια και ημερομηνία λήξης και τα έχουμε ξεπεράσει και τα δυο. Εννοείται ότι η χώρα σε κάθε περίπτωση δεν θα μπορεί να κάνει ό, τι θέλει. Η όποια πολιτική δύναμη στην Ελλάδα μπορεί να υπόσχεται ό,τι θέλει· δεν μπορεί όμως να μοιράζει λεφτά που δεν της ανήκουν, λεφτά που τα δανείζεται. Δεν μπορεί να υπόσχεται μέσα και έξω ελλείμματα. Το μικρό κραχ του χρηματιστηρίου ήταν προειδοποίηση κυρίως προς την αντιπολίτευση και δευτερευόντως προς την κυβέρνηση την οποία «οι αγορές» την γνωρίζουν. Όλα αυτά και μια σειρά από μέτρα διευκολύνσης αυτών που χρωστούν στο δημόσιο ή στις τράπεζες καθορίζουν την οικονομική προοπτική τόσο της επόμενης χρονιάς όσο και των επόμενων. Η μεγάλη απάντηση για τη νέα Ελλάδα, αν δεν έχει ήδη δοθεί, θα δοθεί μετά τις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν και μάλιστα ανεξαρτήτως νικητή.
Ιδιαίτερη κινητικότητα φαίνεται και στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας. Τα γεγονότα με το «ισλαμικό κράτος», το πώς αυτά επηρεάζουν τη διεθνή θέση της Τουρκίας, άρα και της Κύπρου και της Ελλάδας, οι εξελίξεις σχετικά με την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο και η τυπική πια αντίδραση της Τουρκίας είναι νέα που δημιουργούν τετελεσμένα σχετικά με την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου στην ανατολική Μεσόγειο και τη θεμελίωση νέων συμμαχιών.
Όλα αυτά προσπαθεί να τα διαχειριστεί μόνη της μια κυβέρνηση  προσπαθώντας μάλιστα να πείσει ότι μπορεί να ξεπεράσει τον κίνδυνο των εκλογών και να ολοκληρώσει τη θητεία της το 2016. Σε μια κανονική χώρα όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να αποτελούν κοινή προσπάθεια και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Σε μια κανονική χώρα η αντιπολίτευση δεν θα έπρεπε να στέκεται φοβικά απέναντι στην ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών όταν μάλιστα προηγείται με τόση διαφορά στις δημοσκοπήσεις. Θα πρέπει να συμβάλει στην πολιτική σταθερότητα ψηφίζοντας ακόμα και Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να βιάζεται. Εξάλλου η πολιτική ιστορία της Ελλάδας είναι με το μέρος του όσον αφορά την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.

ΓΚ