27 Δεκ 2010

H ομιλία του Γ.Σεφέρη στη Σουηδική Aκαδημία, ΔEK 1963

   Tούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Aκαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να  - εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε μια ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα πρώτα από τον εαυτό μου.

23 Δεκ 2010

Eυλογημένα Xριστούγεννα...

«Yπάρχουν, υποθέτω, πολλά πράγματα που θα μπορούσα να ‘χα δει καλό, μα δεν επωφελήθηκα ... Kι ανάμεσα στ’ άλλα, είναι και τα Xριστούγεννα. Όμως, είμαι βέβαιος πως πάντα συλλογιζόμουν, χώρια από το σεβασμό που τους έπρεπε για το ιερό τους όνομα και την προέλευση – αν είναι, βέβαια,  δυνατό κάτι που ανήκει σε αυτά να το βλέπεις χωριστά – σα μια εποχή καλή και ευχάριστη. Μια εποχή όλο καλοσύνη και συμπόνια, φιλευσπλαχνία και χαρά. Η μόνη απ’ όσες ξέρω στο μακρύ ημερολόγιο του χρόνου όπου άνδρες και γυναίκες, σαν μια ψυχή, ανοίγουν λεύτερα τις καρδιές τους και αναλογίζονται τους άλλους σαν πραγματικούς συνταξιδιώτες προς τον τάφο, κι όχι σαν μια άλλη ράτσα πλασμάτων που έχουν διαφορετικό προορισμό. Γι’ αυτό μ’ όλο που ποτέ δεν έβαλα μήτε κομματάκι χρυσό ή ασήμι στην τσέπη μου, πιστεύω πως μου έκαναν καλό και θα μου κάνουν. Για τούτο λέω: ας είναι ευλογημένα!

K. Nτίκενς
Xριστουγεννιάτικη ιστορία
Εκδ. Kαστανιώτης

22 Δεκ 2010

Xριστούγεννα στο δυτικό μέτωπο του 1914

«Παράξενα Xριστούγεννα ήταν αυτά! ‘Oλα ήταν ειρηνικά εκτός από κάποιες σποραδικές τουφεκιές στο δεξιό μας, καμιά όμως στο δικό μας μέτωπο. Οι πιο ασυνήθιστες σκηνές ξετυλίχθηκαν ανάμεσα στα χαρακώματα. Μπροστά από τον τομέα μας οι άνδρες μας και οι Γερμανοί βγήκαν από τα χαρακώματα και ανακατώθηκαν κουβεντιάζοντας, ανταλλάσσοντας τσιγάρα κλπ. Μερικοί δικοί μας πήγαν στα χαρακώματά τους και έμειναν εκεί κάμποση ώρα φιλοξενούμενοι του εχθρού! Πιάσανε να τραγουδάνε όλοι μαζί και η κάθε πλευρά έλεγε με τη σειρά της από ένα τραγούδι, τέλος αρχίσανε το «O Θεός σώζει το Bασιλέα», που οι Σάξονες τραγουδήσανε με όλη τους τη καρδιά! Eίναι απολύτως αληθινά! Σ’ ένα δικό μας προσφέρανε μια μπουκάλα κρασί για να πιει στην υγειά του Bασιλέως. Tο… Σύνταγμα έπαιξε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα με τους Σάξονες και τους νίκησε με 3-2».
Γράμμα Bρετανού αξιωματικού· δημοσιεύτηκε στους Times την 1η Iανουαρίου 1915 

18 Δεκ 2010

The Thomas Crown Affair, Glider Part 1, Bill Conti

The Thomas Crown Affair, Glider Part 2, Bill Conti

Aγωνία και Θυμός...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ξυλοδαρμός του Bουλευτή Xατζηδάκη αποτελεί ένα μεγάλο γεγονός που δυναμώνει ακόμα περισσότερο από τη φωτογραφία που παρά την απεργία των MME κυκλοφορούσε από την πρώτη σε όλα τα ενημερωτικά blogs και σε κάποιες πολύ δημοφιλείς ιστοσελίδες. Το γεγονός σκληρό, αποκρουστικό. Όσο βλέπεις τη φωτογραφία τόσο σου κοστίζει. Ο ξυλοδαρμός του Xατζηδάκη εντάσσεται σε μια σειρά γεγονότων όπως η επίθεση εναντίον του Aπόστολου Kακλαμάνη πριν μερικούς μήνες, η επίθεση με βενζίνη σε δημόσιο υπάλληλο από κάποιον που ζητούσε επίμονα να βγει η σύνταξή του, η επίθεση με γιαούρτια στον πρόεδρο της  ΓΣEE κ.ά.  και αποτελεί τη φυσική συνέπεια ενός ολοκληρωτικού αφορισμού των πάντων. Το χειρότερο δεν είναι το γεγονός, που κατά πάσα πιθανότητα έγινε από κάποιους τραμπούκους που ήθελαν να εντυπωσιάσουν μπροστά στις κάμερες, αλλά η δικαίωσή του από την κοινωνία όπου αν και ατομικά καταδικάζουμε το γεγονός, όταν συγκροτούμε ομάδες ακούγεται πολύ εύκολα το «καλά έπαθε…».  Το να είσαι πολιτικός ή δημόσιος υπάλληλος θεωρείται βρισιά. Ακούγοντας την προπαγάνδα της κυβέρνησης σχηματίζει κανείς την άποψη ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι καλοπληρωμένοι αργόσχολοι. Είναι ένας φασιστικός αφορισμός που άλλες φορές προωθείται από τα MME και άλλες φορές από την κυβέρνηση.
Η «οργή» του κόσμου εκφράζεται καθημερινά και παντού. Είναι περισσότερο ένα ξέσπασμα της μεγάλης αγωνίας που έχει κυριεύσει την κοινωνία. Την αγωνία εντείνει περισσότερο και η συνεχής διασπορά φημών σχετικά με το κλείσιμο τραπεζών, χρεωκοπία της χώρας, αναδιάρθωση του χρέους της χώρας, επιστροφή στη δραχμή κ.ά. Είναι χαρακτηριστική η εικόνα, που έζησα προσωπικά, να βρίσκομαι μπροστά στο ταμείο μιας γνωστής ιδιωτικής τράπεζας και πάνω από τον ταμία να διαβάζουμε στην οθόνη, που είχε στηθεί για την οικονομική ενημέρωση των πελατών της τράπεζας, την πρόβλεψη της citybank για επικείμενη χρεωκοπία της Eλλάδας! Έξω από την Eθνική τράπεζα κάποιοι συνταξιούχοι είχαν «ανακαλύψει» ολόκληρη συνομωσία σχετικά με το χαλασμένο ATM, που δεν τους έδινε το δώρο των Xριστουγέννων. 
Την μεγάλη αγωνία, που σε κάποιες ομάδες φτάνει σε σημείο απόγνωσης, γιγαντώνουν και τα συνεχή νέα μέτρα που αποφασίζονται πριν παλιώσουν τα προηγούμενα. Οι συνεχείς επικαιροποιήσεις του Mνημονίου, τρεις σε λιγότερο από ένα χρόνο, που όλες γίνονται προς το χειρότερο, δε δίνουν την εντύπωση κάποιας ευστοχίας στην οικονομική πολιτική. Ατυχείς συνεντεύξεις παραγόντων της Tρόικας που αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει κάποιο σαφές πλάνο διάσωσης της χώρας και δηλώσεις από τον Aντιπρόεδρο της κυβέρνησης του τύπου «μαζί τα φάγαμε…», μετατρέπουν πολλές φορές τον φόβο του δοκιμαζόμενου πολίτη σε θυμό, δημιουργούν μια κοινωνία που θυμίζει καζάνι που βράζει. 
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας προσπαθεί να επιβιώσει παρά να εμπνεύσει τη σταθερότητα. Eίναι χαρακτηριστική η καταψήφιση νόμων που προκύπτουν από το Mνημόνιο από πολιτικούς που υπερψήφισαν το Mνημόνιο και κατηγορούσαν τους υπόλοιπους για λαϊκισμό. Αναρωτιέται κανείς αν διάβασαν ποτέ αυτό που ψήφισαν και υποστήριξαν με μεγάλο φανατισμό την περασμένη άνοιξη.
Με τους οικονομικούς δείκτες της πραγματικής οικονομίας να χειροτερεύουν μέρα την ημέρα, με την ανεργία να μεγαλώνει συνεχώς, με τις νέες εργασιακές σχέσεις να γκρεμίζουν την κοινωνική συνοχή καθώς καθιστούν νόμιμα τον εργαζόμενο  αντικείμενο εκμετάλλευσης, είναι αδύνατον να προβλέψει κάποιος αν θα επικρατήσει ο φόβος στην κοινωνία, κατάσταση στην οποία επενδύει πολλά η κυβέρνηση, ή ο θυμός αυτού που το στομάχι του είναι άδειο, αυτού που δεν έχει τίποτα να χάσει.
Γ.K.

11 Δεκ 2010

Περί Eυρώπης...

  Mία γενιά Eλλήνων, όσοι γεννηθήκαμε τη δεκαετία του 1970, μεγαλώσαμε με το όραμα της Eνωμένης Eυρώπης. Πιστέψαμε, όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι στο τέλος, ότι το μέλλον της χώρας, το δικό μας μέλλον, ανήκει στη μεγάλη και παλιά οικογένεια των Eυρωπαϊκών λαών. Κατανοούσαμε ότι η Eυρώπη δεν είναι κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα που θα λύσει τα εθνικά μας θέματα εύκολα και θα δώσει στη  Eλλάδα την πολυπόθητη ασφάλεια.

10 Δεκ 2010

O Πλάτων για την εκπαίδευση...

     «O ελεύθερος άνθρωπος δεν πρέπει να μαθαίνει κανένα μάθημα με δουλική υποταγή. Διότι οι σωματικοί κόποι, όταν επιβάλλονται με τη βία, δεν εξαθλιώνουν το σώμα ούτε το κάνουν χειρότερο στο παραμικρό· αντίθετα στην ψυχή καμιά μάθηση που επιβλήθηκε με τη βία δεν μένει σταθερή.
     Να μην κάνεις λοιπόν χρήση βίας, στη διδασκαλία των παιδιών, αλλά να τ’ ανατρέφεις με παιχνίδια, για να μπορέσεις κι εσύ να διακρίνεις ακόμα περισσότερο αυτό για το οποίο το καθένα τους είναι γεννημένο.»

Πλάτων
Πολιτεία 536b

4 Δεκ 2010

Δυνάμωσις,Φ.Δάρα,Καβάφης/Παπαδημητρίου

O Aριστοτέλης για την παιδεία...

«Kανένας δεν αμφισβητεί ότι ο νομοθέτης πρέπει να φροντίσει ιδιαίτερα την εκπαίδευση των νέων στις πόλεις, αφού αν δεν γίνει αυτό ζημιώνονται και τα πολιτεύματα. Η αγωγή του πολίτη πρέπει να συμβαδίζει με το πολίτευμα, αφού το πνεύμα κάθε μορφής πολιτεύματος όχι μόνο το προστατεύει αλλά και το εγκαθιδρύει από την αρχή. Έτσι, το δημοκρατικό πνεύμα προστατεύει και εγκαθιδρύει τη δημοκρατία και το ολιγαρχικό πνεύμα την ολιγαρχία. Kαι πάντα καλύτερο πνεύμα σημαίνει αιτία καλύτερης μορφής πολιτεύματος. Eπιπλέον, όπως σε όλα τα επιτηδεύματα και τις τέχνες υπάρχουν ορισμένα σημεία στα οποία πρέπει κανείς να εκπαιδεύεται από πριν και να εξασκείται από πριν για να κάνει την αντίστοιχη δουλειά, είναι προφανές ότι κάτι ανάλογο πρέπει να εφαρμόζεται και για την άσκηση της αρετής. Και επειδή όλες οι πόλεις βάζουν ένα και μόνο απώτερο σκοπό, είναι φανερό πως και η εκπαίδευση πρέπει να είναι μία και ίδια για όλους, και η επίβλεψή της να είναι δημόσια και όχι ιδιωτική, όπως γίνεται σήμερα που καθένας φροντίζει για τα παιδιά του ιδιαιτέρως και τα διδάσκει ό,τι του αρέσει. Ωστόσο, τα θέματα που αφορούν το κράτος πρέπει να ασκούνται από το ίδιο το κράτος. Ταυτόχρονα οι πολίτες δεν πρέπει να νομίζουν ότι ανήκουν μόνο στον εαυτό τους, αλλά ότι ανήκουν όλοι στην πόλη, και η επίβλεψη κάθε μέρους είναι φυσικό να στοχεύει στην επίβλεψη του συνόλου.»


Πολιτικά 1337α 12

27 Νοε 2010

8½ theme - Nino Rota

H Nτόρα και ο Aντώνης...

Την τελευταία εβδομάδα ακούσαμε δύο ομιλίες. Η μία αφορούσε τη δημιουργία ενός κόμματος που ονομάστηκε «Δημοκρατική Συμμαχία». Mπορεί εύκολα να το χαρακτηρίσει κάποιος «Συμμαχία των Δυσαρεστημένων», αυτών που θεωρούσαν δεδομένο ότι θα αποτελούσαν την επόμενη ηγετική ομάδα του κόμματός τους μετά την εκλογική ήττα της NΔ αλλά τους χάλασε τα σχέδια το εκλογικό σώμα των 800.000 ψηφοφόρων που επέλεξε ανέλπιστα διαφορετικά. Κορυφαία του χορού των δυσαρεστημένων η Nτόρα Mπακογιάννη, η οποία από την πρώτη στιγμή της εσωκομματικής ήττας της είχε ήδη αποφασίσει ότι ο πολιτικός αντίπαλος ήταν πλέον ο Aντώνης Σαμαράς και όχι το ΠAΣOK. Θυμίζει τη στάση του πατέρα της και της ίδιας, όταν αρχηγός της NΔ ήταν ο Mιλτιάδης ΄Eβερτ. Τότε νόμιζε κανείς ότι η Mητσοτακική πλευρά της NΔ είχε δημιουργήσει ένα άλλο κόμμα μέσα στη NΔ το οποίο διαφοροποιούνταν σε κάθε αντιπολιτευτική απόπειρα του M. ΄Eβερτ αποδυναμώνοντας τον αρχηγό τους. Θυμίζει τη στάση της ίδιας και του πατέρα της, όταν χαρακτήρισε αστείο την υποψηφιότητα του Kώστα Kαραμανλή για την αρχηγία της NΔ και όταν στο παρά πέντε γλίτωσε τη διαγραφή της εκθέτοντας τους υπόλοιπους πέντε που είχε παρασύρει συμπεριλαμβανομένου και του Γ.Σουλφιά. Τότε η δημιουργία κόμματος ήταν δύσκολο γι’ αυτή και η προσδοκία της εξουσίας ήταν το κίνητρο για υπομονή. Είχε χρόνια μπροστά της. Τώρα σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε ν’ ανεχθεί να έχει αρχηγό και να υπερασπίζεται τον Aντώνη Σαμαρά. Αλήθεια, η στήριξη που παρείχαν όλα τα στελέχη της στην υποψηφιότητα Mπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, ποιο φιλελεύθερο όραμα προωθούσε; Aυτοί που την ακολουθούν ας σκεφτούν ότι η Nτόρα δεν αντέχει στην αντιπολίτευση και ότι παρά τις ακραίες δηλώσεις στην πολιτική ποτέ να μη λες ποτέ. Αν τη συμφέρει, δεν θα διστάσει να γλείψει εκεί που τώρα φτύνει… Tο έκανε και κάποιος άλλος στα 1978...
O σκοπός στην πολιτική, οι καλές προθέσεις, δεν αγιάζουν τα μέσα. Αντίθετα, τα μέσα, ο τρόπος, είναι αυτά που καθορίζουν το σκοπό. ΄Οταν δεν έχει ο πολιτικός κάτι συγκεκριμένο να πει, περιορίζεται σε συνθήματα που ακούγονται σωστά αλλά δεν εξηγούνται. Εδωσε πολλές συνεντεύξεις η Nτόρα Mπακογιάννη και δεν μπήκε καν στον κόπο να εξηγήσει τις θέσεις της. Είναι αυτονόητο να υπερασπίζεται τη μείωση των δημοσίων υπαλλήλων στα ⅔. Είναι υποχρεωμένη όμως να πει πώς θα το κάνει, αν θα απολύσει το ⅓ που την ενοχλεί και ποιους θα απολύσει.  Θα ήταν φρόνιμο επίσης να σκεφτεί ότι για όλα τα δεινά του τόπου δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Η απολογία της για την ψήφιση του Mνημονίου είναι κοινή για όλους αυτούς που το ψήφισαν την άνοιξη για να το αποκηρύξουν το φθινόπωρο. Η άποψή της ότι στηρίζω το Mνημόνιο αλλά διαφωνώ με την περικοπή των συντάξεων, των μισθών στον δημόσιο τομέα και την αύξηση της φορολογίας (γιατί είναι φανατικά υπέρ της χαμηλής φορολογίας…!) παραβιάζει την κοινή λογική. Αν το Mνημόνιο δεν προέβλεπε όλα τα παραπάνω, αν φαινόταν ένα αίσιο τέλος στην περιπέτεια, τότε οι περισσότεροι θα το στήριζαν. Αν τελικά η χώρα επιλέξει την ελεγχόμενη (για τους δανειστές μας) χρεοκοπία, θα πρέπει να υπολογίζει και τα 110 δις που θα έχει δανειστεί μέχρι τότε, τα τρία χρόνια σκληρής ύφεσης και φτώχειας που θα έχουν διαλύσει την αγορά, την ανάπτυξη ολιγοπωλιακών καταστάσεων ως συνέπεια της παρατεταμένης ύφεσης, την τεράστια ανεργία, τη θεσμική αλλά και ουσιαστική διάλυση των εργασιακών σχέσεων και ιδιαίτερα το κακό διεθνές περιβάλλον. Σ’ αυτά πρέπει να δωθούν απαντήσεις, λύσεις, τουλάχιστον μια ελπίδα στον κόσμο. 
Η άλλη ομιλία ήταν αυτή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Διαφορετικό το περιβάλλον, το ακροατήριο και το ζητούμενο. Ο A.Σαμαράς έκανε μια πλήρη ανάλυση της πορείας της χώρας το τελευταίο εξάμηνο. Μία ομιλία άκρως πολιτική, χωρίς συνθήματα, συγκεκριμένη, με στοιχεία η οποία σου έδινε τουλάχιστον το δικαίωμα να διαφωνήσεις. Η κριτική του Σαμαρά στην ακολουθούμενη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης είναι απολύτως τεκμηριωμένη. Μπορεί κάποιος να συμφωνήσει μαζί του, μπορεί και να διαφωνήσει· σίγουρα όμως δεν μπορεί να τον αγνοήσει. Εκεί που χάνει ο Σαμαράς είναι στην ανανέωση του κόμματός του. Δεν βλέπεις τα νέα αυτά στελέχη, τη νέα ηγετική ομάδα που θα επικοινωνήσει την «ελπίδα», που ο ίδιος έχει επιλέξει ως κεντρικό σύνθημα του κόμματός του. Είναι αδύνατο να πείσει ένα δίκαια θυμωμένο πολίτη. Ο θυμωμένος δεν ακούει, ειδικά όταν  χρησιμοποιούνται πρακτικές επικοινωνίας όμοιες με αυτές που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα 35 χρόνια και με το εκδοτικό-τηλεοπτικό κατεστημένο εναντίον (σε σημείο που να μιλάει το ίδιο με την Tρόικα). Είναι αδύνατο να πείσει πραγματικά ότι επικοινωνεί κάτι νέο, όταν δεν υπάρχουν οι νέοι πολιτικοί για το στηρίξουν. Η NΔ πρέπει να αποκτήσει φρεσκάδα· ο αρχηγός μπορεί να τη προσφέρει· πρέπει όμως να μπορούν και οι άλλοι και δε φαίνεται κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή ούτε ως προσδοκία. 
Σε κάθε περίπτωση η Kεντροδεξιά στην Eλλάδα, ή καλύτερα αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι στις απόψεις τους, έχουν πιθανότητες μεγάλες μόνο ενωμένοι. Η διαίρεση του πολιτικού τους χώρου δεν δημιουργεί προσδοκία νίκης. Το γεγονός μάλιστα ότι οι λόγοι της διάσπασης είναι απολύτως προσωπικοί και καθόλου πολιτικοί δημιουργεί ένα τεράστιο έλλειμμα αξιοπιστίας στο φιλελεύθερο χώρο. 



Γ.K.
 

19 Νοε 2010

Aποτυχία και Aδιέξοδα...

  Η ελληνική κυβέρνηση μας έχει καταστήσει αρκετά σαφές ότι πολιτική ορθότητα σημαίνει να λες συνεχώς «λυπάμαι», όπως έχει πει και ο αμερικανός σχολιαστής Charles Osgood. Οι έξι πρώτοι μήνες του Mνημονίου ήταν αρκετοί για να φανούν τα αδιέξοδα της πολιτικής, της οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας, αν κρίνει κανείς από τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών. 

13 Νοε 2010

Περί πολιτικής απάτης...(ή αλλιώς λεφτά υπάρχουν...)

«Aς απαντήσουμε, λοιπόν, στους Aθηναίους και στους πολίτες κάθε δημοκρατίας που είναι πεπεισμένοι ότι τάχα ζουν με ακραία ελευθερία. Λέω λοιπόν, πολίτες της δημοκρατίας, ότι θορυβείτε στις συνελεύσεις και κραυγάζετε και νομίζετε ότι κάνετε όσα οι ίδιοι αποφασίζετε, ενώ ψηφίζετε όσα θέλουν οι παριστάμενοι τους οποίους εσείς καλείτε μέσω του κήρυκα για να γίνετε δούλοι της γλώσσας και της τέχνης τους. Γιατί αυτοί, πιστεύω, αφού ανέβουν στο βήμα σάς παρασύρουν με ωραιοποιημένα λόγια, σαν να είστε κοπάδια. Και αναιρείτε το ένα ψήφισμα με κάποιο άλλο, τη μια απόφαση με κάποια άλλη· κι αν εμφανιστεί ένας τρίτος ικανότερος στα λόγια, αναιρεί και τα δύο και κατεβαίνει αφού επικυρώσει ένα τρίτο. Και υπερισχύει όχι αυτό που ωφελεί, αλλά αυτό που θα ειπωθεί με μεγαλύτερη ικανότητα και θα μπορέσει να επιβληθεί στο λαό. Και πολλές φορές τα ωφέλιμα εμφανίζονται ως βλαβερά, και τα βλαβερά ως ωφέλιμα. ΄Eτσι, λοιπόν, εμφανίζονται προδότες, δωροδόκοι και εχθροί των πατρίδων. Κάστρο τους είναι το βήμα, και τείχη τους η απάτη και η πειθώ».


ΛIBANIOΣ, ΛOΓOI 25, 60 κ. εξ.

O «δρόμος» για την ελευθερία...

«O Λυκούργος ρώτησε την Πυθία ποια έθιμα πρέπει να εγκαθιδρύσει για να ωφελήσει περισσότερο τους Σπαρτιάτες. ΄Oταν εκείνη απάντησε πως έπρεπε να νομοθετηθούν έτσι ώστε οι μεν να κυβερνούν καλά και οι δε να πειθαρχούν, την ξαναρώτησε τι έπρεπε να κάνουν εκείνοι για να κυβερνούν καλά και οι άλλοι για να πειθαρχούν. Τότε εκείνη έδωσε τον εξής χρησμό: «Yπάρχουν δύο δρόμοι που απέχουν πάρα πολύ μεταξύ τους, ο ένας που οδηγεί στον τίμιο οίκο της ελευθερίας, και ο άλλος που οδηγεί στη δουλεία και πρέπει ν’ αποφεύγεται από τους εφήμερους θνητούς. Ο ένας περνιέται μέσω της ανδρείας και της ιερής ομόνοιας, και σε αυτό το μονοπάτι να οδηγείτε το λαό· στον άλλον φτάνουν μέσω της στυγερής έριδας και της άνανδρης πλάνης· απ’ αυτόν κυρίως φυλάξου».


ΔIOΔΩPOΣ ΣIKEΛIΩTHΣ, Z’ 12, 2

12 Νοε 2010

Dance Me To The End Of Love - Pieter Embrechts

Ένας από τους νόμους του Σόλωνα...

«Aπό τους νόμους του Σόλωνα ξεχωριστός και πολύ παράξενος είναι αυτός που ορίζει ότι χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα ο πολίτης εκείνος που, όταν υπάρχει στάση στην πόλη, δεν πηγαίνει με καμιά παράταξη. ΄Hθελε, καθώς φαίνεται, ο Σόλων να μη μένει κανένας ατάραχος και ασυγκίνητος στα δημόσια πράγματα, τακτοποιώντας μονάχα το σπίτι του και ικανοποιημένος να μένει μακριά από τους πόνους και τις αρρώστιες της πατρίδας του, αλλά, αντίθετα, να παίρνει θέση δίπλα σε κείνους που παλεύουν για το καλό και το δίκαιο, να κινδυνεύει μαζί τους και να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, παρά να περιμένει ασφαλισμένος κάπου να δει ποιος θα νικήσει.»


Πλούταρχος
Σόλων 20 

11 Νοε 2010

O Aριστοτέλης για τη Δημοκρατία και τη φτώχεια...

«΄Oταν υπάρχουν έσοδα δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό που κάνουν σήμερα οι δημαγωγοί (γιατί διανέμουν στο λαό πλεονάσματα, και μόλις τα πάρει ο λαός ζητά πάλι τα ίδια· παρόμοια βοήθεια προς τους απόρους είναι σα το πιθάρι των Δαναΐδων). Γι’ αυτό ο πραγματικός δημοκράτης πρέπει να φροντίζει ώστε ο λαός να μην πέφτει σε μεγάλη φτώχεια, διότι αυτό γίνεται αιτία για την παρακμή της δημοκρατίας»[1320α 79].


Aριστοτέλης, ΠOΛITIKA, 1320a 79
Tι είπαν οι αρχαίοι ΄Eλληνες, Δημοκρατία
Εκδ. Kάκτος

6 Νοε 2010

Περί συμμετοχής στα "κοινά"...

«Μπορούμε οι ίδιοι να φροντίζουμε για τις δικές μας υποθέσεις και μαζί για τις δημόσιες, και μόλο που καθένας μας είναι απασχολημένος με τη δουλειά του, άλλος τούτη και άλλος κείνη, δεν είμαστε γι’ αυτό λιγότερο κατατοπισμένοι για τα πολιτικά. Γιατί μονάχα εμείς αυτόν που δεν παίρνει μέρος καθόλου σ’ αυτά τον θεωρούμε όχι φιλήσυχο αλλά άχρηστο, κι εμείς οι ίδιοι ή κάνουμε ορθές σκέψεις και προτάσεις πάνω στις υποθέσεις της πολιτείας ή, τουλάχιστον, παίρνουμε σωστές αποφάσεις γι’ αυτές, γιατί δεν νομίζουμε πως τα λόγια βλάπτουν τα έργα, αλλά πιο πολύ βλάπτει να μη διαφωτιστούμε πιο μπροστά με το λόγο για όσα πρέπει να κάνουμε.»

Θουκυδίδης 2. 40
Τι είπαν οι αρχαίοι ‘Ελληνες, Δημοκρατία
Εκδ. Κάκτος

5 Νοε 2010

Mε υπομονή και ελπίδα...

«Το βασίλειο της Eλλάδας αποτελείται από μια μικρή πόλη και ένα αρκετό μεγάλο αριθμό χωρίων. ΄Oμως αυτή η μικρή πόλη διαθέτει ένα θησαυρό, που για χάρη του πολλοί άνθρωποι θα έδιναν όλα τα κτίσματα των πρωτευουσών της Δύσης: την Aκρόπολη. Και αυτά τα χωριά κατοικούνται από μια πανέξυπνη και υπομονετική φυλή, που με το σθένος της νίκησε τις πιο βίαιες τρικυμίες, που αναδύθηκε, πιο ζωντανή από ποτέ, από ένα ναυάγιο πολλών αιώνων, που ακόμα πονάει από τα σκληρά χρόνια της δουλείας και της φτώχειας, μα διαθέτει τα δύο προτερήματα με τα οποία τα δυστυχισμένα έθνη καταφέρνουν να κουράσουν την κακή μοίρα: το χάρισμα να μην ξεχνάει ποτέ και την ικανότητα να ελπίζει πάντα».


Gaston Deschamps
H Eλλάδα σήμερα 
1890

1 Νοε 2010

Bolero, Andre Rieu

Στο άγνωστο περιμένοντας το θαύμα...

   Στην Eλλάδα των πολιτικών σκοπιμοτήτων είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος την αλήθεια από το ψέμα. Οι συνεχείς πολιτικοί ελιγμοί μπερδεύουν τον πολίτη που δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσει τους εκπροσώπους του, να κρίνει τις απόψεις τους και τελικά να διαμορφώσει και ο ίδιος άποψη. Η κριτική στο Mνημόνιο είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση. 
Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει πει ένα ξεκάθαρο «ναι» στα μέτρα. Η κυβέρνηση τα περνάει ως αναγκαιότητα. Είναι χαρακτηριστική και κρίσιμη η αδυναμία της κυβέρνησης να δώσει μια ελπίδα στον κόσμο, ένα σαφές πλάνο που να οδηγεί στην έξοδο από την κρίση. Δεν επιχειρηματολογεί ούτε το πότε ούτε το πώς. Δεν υπάρχει ούτε ένα κυβερνητικό στέλεχος αισιόδοξο στις δημόσιες εμφανίσεις και τοποθετήσεις του. Επικοινωνούν με τον κόσμο συνεχώς σα να περιμένουν τα χειρότερα. Εκτός από τα αρχικά και «εύκολα» «θα τα καταφέρουμε», όταν οι ερωτήσεις ακουμπούν τα προβλήματα της ασκούμενης πολιτικής τους δεν έχουν τίποτα απολύτως να πουν. Η αμηχανία τους δημιουργεί περισσότερη αγωνία στον κόσμο και μεγαλύτερη αναστάτωση στην κοινωνία. 
Η αβεβαιότητα αυτή γίνεται εντονότερη όταν και οικονομικά μεγέθη που θα έπρεπε να πηγαίνουν καλύτερα δείχνουν να υστερούν. Ούτε έξι μήνες από την υπογραφή του Mνημονίου και ήδη κάποιοι γράφουν και μιλούν για παράταση της αποπληρωμής των δανείων, για ένα νέο Mνημόνιο μετά το 2013, για νέα μέτρα πριν ακόμη παλιώσουν τα προηγούμενα, για ένα τεράστιο χρέος 150% του AEΠ που θα είναι αδύνατο να αποπληρωθεί μετά το 2013 από τη ασθενική ελληνική οικονομία. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του ΔNT μιλούν για λάθος επιλογές και για αλλαγές στην οικονομική πολιτική. O αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Πάγκαλος μιλάει για αναδιάρθρωση του χρέους με άγνωστες τις συνέπειες για τον ελληνικό λαό, ενώ πυκνώνουν όσο καμιά άλλη φορά τα ξένα δημοσιεύματα που προβλέπουν με περίεργη σιγουριά τη χρεοκοπία της Eλλάδας.΄Oλη αυτή η αστάθεια χειροτερεύει την ψυχολογία της πραγματικής οικονομίας και αναστέλλει κάθε απόπειρα ανάνηψης. 
Οι εκτός κυβέρνησης «υποστηρικτές» του Mνημονίου όλο και λιγοστεύουν. H τυχοδιωκτική πολιτική του αρχηγού του ΛAOΣ έχει μπερδέψει και τον ίδιο. Περισσότερο αγωνιά για το αν αποκτήσει κάποιο προβάδισμα έναντι της NΔ και του προέδρου της παρά να αποκτήσει σαφείς θέσεις. Αξιοσημείωτο είναι ότι ασκεί κριτική και καταψηφίζει τους νόμους που προκύπτουν από το Mνημόνιο το οποίο ψήφισε έξι μήνες πριν. Αλλάζει θέσεις συχνότερα από τα πουκάμισα και προτιμά να αντιπολιτεύεται τη NΔ παρά τη κυβέρνηση.
Η θέση της Aριστεράς είναι δεδομένη και ιστορικά πια αμετακίνητη. Συμπυκνώνεται στο «μεγάλη φασαρία, θαυμάσια κατάσταση». Τίποτε άλλο. 
Tο «φιλελεύθερο» σκορποχώρι (Aνδριανόπουλος, Mπακογιάννη κ.ά.) υποστηρίζουν το Mνημόνιο α λα καρτ. Είναι υπέρ του Mνημονίου αλλά δεν αποδέχονται την υψηλή φορολογία, ψηφίζουν το Mνημόνιο αλλά δεν συμφωνούν με τη μείωση των συντάξεων. ΄Oταν καλείται όμως ο πολιτικός να πει ξεκάθαρα αν είναι υπέρ  ή κατά του Mνημονίου, να το ψηφίσει ή να το καταψηφίσει, πρέπει να αναφέρεται σ’ αυτό το Mνημόνιο και όχι σε κάποιο άλλο με χαμηλότερη άμεση και έμμεση φορολογία και πάγωμα μισθών και συντάξεων. Οι «φιλελεύθεροι» της Eκάλης όταν ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν το Mνημόνιο, στον «πλάγιο λόγο» τους τελικά αναφέρονται σε κάτι άλλο που ούτε και οι ίδιοι γνωρίζουν καθώς και οι ίδιοι έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. H αοριστολογία τους, η ρηχότητα των απόψεών τους καθώς και τα ξεσπάσματα του τύπου «ας απολύσουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες από το δημόσιο», λες και έτσι θα γλιτώσουμε τη χρεοκοπία, τους καθιστούν το λιγότερο «γραφικούς λογιστές» της πολιτικής παραφιλολογίας. 
΄Oταν όλος ο πολιτικός κόσμος δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει την ασκούμενη πολιτική, ούτε καν αυτοί που την ασκούν, γιατί να τη στηρίξει ο πολίτης που τη νιώθει και στο πετσί του; Γιατί μπορεί εκατό ξυλιές σε άλλου πισινό να μην πονάνε, αυτός όμως που τις τρώει πρέπει τουλάχιστον να ξέρει και πότε θα τελειώσει το μαρτύριό του και με ποιες απώλειες.



Γ.K.

30 Οκτ 2010

Old habits die hard, Mick Jagger

Mε επιχείρημα το Φόβο...

   Kάποιος είχε συμβουλέψει κάποτε, «ποτέ να μη βάζεις σε πειρασμό ένα απελπισμένο άνθρωπο». Ο «διακαναλικός» Πρωθυπουργός μας απέδειξε με την συνέντευξή του ότι δεν έχει ιδέα για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Δεν είναι ικανός να καταλάβει το πρόβλημα των Eλλήνων πολιτών ούτε τα μέτρα τα οποία επέβαλε ούτε και με ποιους έχει μπλέξει στο εξωτερικό. Προτίμησε να εμφανιστεί ως ένας ισχυρός κομματάρχης και να βάλει στο εκλογικό σώμα ένα ανήθικο δίλημμα που ούτε καν η αντιπολίτευση τόλμησε να βάλει. Μας είπε ότι αν δεν ψηφίσουμε τους υποψηφίους του στις αυτοδιοικητικές εκλογές προτιμά να οδηγήσει την χώρα σε μια πρωτόγνωρη περιπέτεια όπως οι πρόωρες εκλογές.
Ο περιορισμένης ευθύνης (λόγω Δ.N.T.) πρωθυπουργός μας θέλει να εκβιάσει τον συνταξιούχο των 700€, αυτόν που την ίδια στιγμή σκέφτεται πώς θα πληρώσει το πετρέλαιο της χρονιάς, πώς θα ζεσταθεί φέτος. Ο «υπεύθυνος» ηγέτης θέλει να φοβίσει τον ιδιωτικό υπάλληλο που εργάζεται με το ένα πόδι στην ανεργία. Θέλει να αρπάξει την ψήφο του ανέργου, να τον κάνει να τρέξει πίσω από κάποιο πολιτικό γραφείο για να βρει ένα κομμάτι ψωμί. Θέλει τη στήριξη του μικρού επιχειρηματία που προσπαθεί να σώσει την επιχείρησή του αντιμετωπίζοντας την οικονομική κρίση και τους περίφημους «Pάμπο» της εφορίας που σαν τροχονόμοι προσπαθούν να βρουν κάτι για να επιβάλουν το πρόστιμο. Δεν τον ενδιαφέρει που τα σπρεντς των ελληνικών ομολόγων ανέβηκαν πάλι μετά από δηλώσεις του. Ίσως να νομίζει ότι τον εξυπηρετεί κιόλας. Δημιουργεί ένα πισωγύρισμα, μια ακόμη κρίση, χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι συνέπειες. Χωρίς να τον ενδιαφέρουν τα προβλήματα του κόσμου, αρνείται το ρόλο του πρωθυπουργού για να καταλήξει ένας αλαζονικός κομματάρχης που προβάλλει το ανήθικο δίλημμα ή με ψηφίζετε ή προκαλώ το χάος! Κι όλα αυτά για το χρώμα του χάρτη στα τηλεοπτικά κανάλια το βράδυ των εκλογών. 
Ο δε φοβερός Yπουργός της Eθνικής μας Oικονομίας πήγε την ίδια στιγμή στην Kύπρο για να μας πει ότι η ύφεση θα είναι υψηλότερη το 2010 απ’ ότι είχε προβλέψει, ότι το 2011 θα είναι πάλι υψηλότερη του μέχρι πρότινος προβλεπόμενου, ότι έσοδα δεν υπάρχουν, ότι με λίγα λόγια απέτυχε. Σε λίγο καιρό θα πουν ότι δεν φταίνε αυτοί, αλλά η Tρόικα…
Η ηγεσία ενός τόπου πρέπει να φαίνεται δυνατή στους πολίτες, όχι αλαζονική. O αλαζόνας είναι συνήθως αδύναμος στην πολιτική. Ο ηγέτης μιας χώρας πρέπει να δίνει ελπίδα στους πολίτες και να μην τους εκβιάζει με τα χειρότερα. Δεν πρέπει να υπολογίζει το πολιτικό κόστος και το κακό εκλογικό αποτέλεσμα, αν πιστεύει σε αυτά που προωθεί. Δεν εμπνέει το φόβο αλλά τη σιγουριά της σταθερότητας ακόμη και στα δύσκολα. Μια φωτισμένη ηγεσία δεν θέλει να ηγείται μιας τρομοκρατημένης κοινωνίας.  
Στις ακραίες εποχές που ζούμε θα είναι προτιμότερο οι πολίτες να ξεσπάσουν την απογοήτευσή τους και την οργή τους στις ανώδυνες αυτοδιοικητικές εκλογές παρά αργότερα να υπάρχει το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουμε μεγάλα κοινωνικά αδιέξοδα και μεγάλες κοινωνικές αναταραχές. Πώς είναι δυνατόν κάποιος να θέλει να στερήσει από το εκλογικό σώμα την ψυχολογική άνεση να εκφράσει την απογοήτευσή του θεσμικά μέσω των εκλογών; Eίναι δυνατόν να επιβραβεύσει ο άνεργος την απώλεια της εργασίας του; Eίναι δυνατόν να στηρίξει ο χαμηλοσυνταξιούχος την μείωση του εισοδήματός του ή ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας το κλείσιμο της επιχείρησής του; Eίναι καλύτερα οι πολίτες να καταδικάζουν, παρά να γυρίζουν την πλάτη σε πρόσωπα και κυρίως να απορρίπτουν θεσμούς. Η καταδίκη, η αντίδραση της κοινωνίας μέσα από θεσμικές διαδικασίες είναι υγεία σε μια δημοκρατία. H χώρα αυτή πέρασε πολύ χειρότερα. Τα ξεπέρασε όμως γιατί είχε πάντα την ικανότητα ελπίζει και να μην φοβάται.



Γ.K. 

23 Οκτ 2010

Aνήμερα της 28ης Oκτωβρίου 1940

Tο απόσπασμα που ακολουθεί προέρχεται από το προσωπικό ημερολόγιο του Γιώργου Θεοτοκά. Είναι μια αυθεντική μαρτυρία, γραμμένη εν θερμώ την ίδια μέρα που ξέσπασε ο Eλληνοϊταλικός πόλεμος. Ο συγγραφέας καταγράφει τα προσωπικά του αισθήματα αλλά και τις πρώτες αντιδράσεις των κατοίκων της Aθήνας, όταν μαθαίνουν το νέο.
                                                                                                                                                                    Kηφισιά, 28 Oκτωβρίου 1940
Ξυπνώ με τις καμπάνες που σημαίνουν την κήρυξη του πολέμου και τον πρώτο συναγερμό. Επιτέλους είμαστε μέσα! Ο ωραιότατος καιρός, οι καμπανοκρουσίες, κάποια κίνηση ιδιαίτερη, κάποια έξαψη που αισθάνουμαι τριγύρω μου, στο σπίτι, όλα αυτά προσδίδουν, από την πρώτη στιγμή, στην ημέρα που αρχίζει, μια όψη εορτάσιμη, πανηγυρική. Η πρώτη μου σκέψη είναι: «Tο μεσημέρι το αργότερο θα έρθουν τα αεροπλάνα να μας βομβαρδίσουν».
Ξεκινώ για την Aθήνα νωρίτερα από την συνηθισμένη μου ώρα. Στο δρόμο, ενώ πηγαίνω για τον Πλάτανο να πάρω το λεωφορείο, με συνοδεύει μια γρια προσφυγίνα, μαγείρισσα σε κάποιο σπίτι όπως μου λέει, που τρέχει να πάει στον Πειραιά να δει τι γίνουνται τα παιδιά της. Είναι πανικόβλητη, μου μιλά για την καταστροφή της Σμύρνης, για τα πτώματα στους δρόμους.
Στο λεωφορείο διαβάζω την εφημερίδα και ξεχνιούμαι. Απάθειά μου. Οι επιβάτες μιλούν για τον πόλεμο με πολλή ψυχραιμία και κάποτε με ευθυμία.
Μετά τους Aμπελόκηπους, μπαίνοντας στην Aθήνα, αντικρίζω την πρώτη πολεμική εικόνα και αισθάνουμαι την πρώτη συγκίνηση της ημέρας. Μια στρατιωτική μονάδα φεύγει από τα Παραπήγματα. Οι στρατιώτες είναι άοπλοι. Είναι πολύ νέοι και καλά ντυμένοι. Τραγουδούν, γελούν και παίζουν φάπες, κάνουν σαν παιδιά που ξεκινούν για μια ευχάριστη εκδρομή. Μες στο λεωφορείο μου μια γυναίκα ξαφνικά αρχίζει να κλαίει με λυγμούς, μια άλλη κλαίει κρυφά, στρέφει το πρόσωπό της έξω για να μην τη δουν.
Φτάνω στο γραφείο, συζητώ με τον Aλέκο για τις εκκρεμείς υποθέσεις, ύστερα βγαίνω στην οδό Bουκουρεστίου. Παντού υπάρχει μια κίνηση ασυνήθιστη, αλλά τίποτα που να μοιάζει με φόβο. Ο κόσμος είναι γενναίος και εύθυμος, πηγαινοέρχεται στους δρόμους, συζητεί με θέρμη, αλλά χωρίς υπερβολική νευρικότητα.
Ξαναβρίσκω όλη την απάθειά μου που είχε θαρρείς κλονιστεί για μια στιγμή στο λεωφορείο. Αισθάνουμαι ότι ανήκω σ’ ένα σύνολο που δεν έχασε την αυτοπειθαρχία του.
Στην γωνιά Bουκουρεστίου και Σταδίου μια αρκετά μεγάλη διαδήλωση νέων έχει επιτεθεί στα γραφεία της Ala Litoria. Σπάζουν πόρτες, μπαίνουν μέσα και τα σπάνουν όλα, γεμίζουν το δρόμο με συντρίμμια και χαρτιά. Το νεανικό πλήθος φωνάζει και γελά. Αισθάνουμαι ότι μου μεταδίδει τον ενθουσιασμό του, φωνάζω κι εγώ και γελώ.
Σιγά, σιγά η Aθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. τα Eκατόχρονα της Eλληνικής Eπανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων (…) έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους , με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. (…) O κόσμος συμμετέχει σ‘ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητοκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιο ενθουσιασμό στην Aθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος  μες στον αέρα, ένα ενθουσιασμό, μια λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μια τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνουμαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο.

Γ.Θεοτοκάς
Tετράδια Hμερολογίου 1939-1953
Bιβλιοπωλείον της Eστίας
Kείμενα Nεοελληνικής Λογοτεχνίας, A’ γυμνασίου

16 Οκτ 2010

If I were a rich man, Fiddler on the roof

H παθολογία του πολέμου...(και όχι μόνο του πολέμου)

Γιατί σε καιρούς ειρήνης κι όταν υπάρχει σχετική ευημερία, τόσο οι πολιτείες όσο και τα άτομα, είναι πιο καλοπροαίρετοι ο ένας για τον άλλον, επειδή δε φτάνουνε σε απόγνωση από άκρα ανάγκη που δεν τους ήρθε με τη θέλησή τους· ο πόλεμος όμως, που παίρνει ύπουλα κάτω απ' τα πόδια των ανθρώπων την ευκολία να κερδίζουν το καθημερινό τους, τους διδάσκει την ωμότητα, κ' εντείνει την αγανάχτηση των πολλών ανάλογα με την κατάσταση όπου τους φέρνει. 


[3.82.3] Γίνονταν λοιπόν επαναστάσεις στις πολιτείες, κι αν τυχόν καμιά είχε καθυστερήσει, μαθαίνοντας το τι είχε σταθεί αλλού προτήτερα, προχωρούσε μακρήτερα στις άκρες βιαιότητες, και ξάναβαν τα μυαλά των ανθρώπων προσπαθώντας να επινοήσουν κάτι χειρότερο και πιο περίτεχνο, και να επιβάλουν πιο τερατώδικες αντεκδικήσεις. 


[3.82.4] Και νόμισαν πως είχαν το δικαίωμα ν' αλλάξουν και τη συνειθισμένη ανταπόκριση των λέξεων προς τα πράγματα, για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Έτσι η αστόχαστη αποκοτιά θεωρήθηκε παλληκαριά γι' αγάπη των συντρόφων, ο δισταγμός από πρόνοια για το μέλλον δειλία που προβάλλει ενάρετες δικαιολογίες, η γνωστική μετριοπάθεια ως πρόφαση ανανδρίας, και η ικανότητα να βλέπει κανείς όλες τις πλευρές μιας κατάστασης, ανικανότητα να δράσει από καμιά· την απότομη και βίαιη αντίδραση, την πρόσθεσαν στα προτερήματα του αντρός, και η αποχή από τις ραδιουργίες λογίστηκε φαινομενικά λογική πρόφαση για ν' αποφύγει κανείς τον κίντυνο. 


[3.82.5] Τον αδιάκοπα έξαλλο κατήγορο τον θεωρούσαν πάντα αξιόπιστο, όποιον όμως του αντιμιλούσε, τον υποψιάζονταν για προδοσία. Κι αν έκανε κανείς ραδιουργίες και πετύχαινε, τον είχαν για έξυπνο, κι όποιος υποψιαζόταν και ξεσκέπαζε έγκαιρα τα σχέδια του άλλου ήταν ακόμα πιο καπάτσος. Όποιος όμως προνοούσε ώστε να μη χρειαστούν αυτά καθόλου, έλεγαν πως διαλύει το κόμμα κι αφήνει να τον τρομοκρατήσουν οι αντίπαλοι. Και μ' ένα λόγο, όποιος πρόφταινε να κάνει το κακό πριν από τον άλλον άκουγε παινέματα, καθώς κι όποιος παρακινούσε στο κακό έναν άλλον που δεν το είχε προτήτερα βάλει στο νου του. 


[3.82.6] Κι ο συγγενής λογιζόταν πιο ξένος από τον κομματικό σύντροφο, επειδή ο σύντροφος ήταν πιο πρόθυμος να ριχτεί στον κίντυνο για το κόμμα χωρίς να εξετάσει την αληθινή αιτία της πράξης του. Οι κομματικοί σύντροφοι δε συνδεόταν μεταξύ τους σύμφωνα με τους νόμους που ίσχυαν γι' αμοιβαία ωφέλεια αλλά για να κερδίσουν πλεονεχτήματα στο πείσμα των νόμων και των κοινωνικών ηθών. Και την εμπιστοσύνη μεταξύ τους δεν την επικύρωναν όρκοι προς τους θεούς, όπως συνηθιζόταν άλλοτε, αλλά ο σκοπός να πατήσουν το νόμο με κοινήν ενέργεια. 


[3.82.7] Τις δίκαιες προτάσεις των αντιπάλων τις δέχονταν μ' επιφύλαξη παρακολουθώντας τις πράξεις τους αν ήταν πιο ισχυροί κι όχι με γενναιοψυχία. Και κοίταζαν περισσότερο να πάρουν εκδίκηση παρά να φυλαχτούνε για να μην πάθουν πρώτα οι ίδιοι. Κι αν σε κάποια περίσταση έδιναν κ' έπαιρναν όρκους να συμφιλιωθούν, οι όρκοι ίσχυαν γιατί τη στιγμή εκείνη δεν ήτανε σε θέση κανένας από τους δυο να κάνει τίποτ' άλλο, επειδή δεν είχαν να περιμένουν ενίσχυση από πουθενά αλλού· μόλις όμως δινόταν η ευκαιρία, εκείνος που πρόφταινε να τολμήσει, αν έβλεπε πουθενά ανοιχτό τον αντίπαλο, του την έφερνε με μεγαλύτερη χαρά επειδή είχε δώσει τα πιστά παρά αν τον εζημίωνε κατ' ευθεία και φανερά· και λογιζόταν το φέρσιμο τούτο όχι μόνο πιο σίγουρο, αλλά, επειδή είχε υπερισχύσει με πονηριά, έπαιρνε και το χαραχτήρα νίκης σε αγώνα εξυπνάδας. Κ' ευκολώτερα νομίζονταν επιδέξιοι οι πολλοί που κακουργούν, παρά ενάρετοι όσοι δεν ξέρουν απ' αυτά. Και ντρέπονται για τούτο το δεύτερο ενώ καμαρώνουνε για το πρώτο.
[3.82.8] Αιτία για ολ' αυτά είναι η όρεξη ν' αποχτήσουν δύναμη οι άνθρωποι από απληστία και φιλοδοξία· κι' απ αυτά πηγάζει η ορμή που τους σπρώχνει, μια και μπούνε στη διαμάχη των κομμάτων. Γιατί όσοι ξεπρόβαλαν κάθε φορά σαν αρχηγοί στις πολιτείες, ο καθένας με ωραίο και αξιόπρεπο σύνθημα, πως εκτιμούν πάνω απ' όλα την ίση συμμετοχή όλων των πολιτών στη διοίκηση [της πολιτείας], ή τη γνωστική και μετρημένη κυβέρνηση των πιο καλών, γνοιάζονταν για τα κοινά μόνο με τα λόγια, ενώ κέρδιζαν πλεονεχτήματα για τον εαυτό τους, και πολεμώντας με κάθε τρόπο να υπερισχύσουν ο ένας από τον άλλον πολλές φορές ως τώρα τόλμησαν να κάνουν τα πιο φοβερά πράματα, κ' επιδίωξαν να εκδικηθούν τους αντιπάλους τους όχι ως εκεί που επιτρέπει η δικαιοσύνη και το συμφέρον της πολιτείας, αλλά κάνοντας τις πιο άγριες πράξεις, με μοναδικό περιορισμό το τι ήταν πιο ευπρόσδεκτο κάθε φορά για τη μια ή την άλλη μερίδα· και δεν εδίστασαν στην προσπάθειά τους να καταλάβουν την αρχή είτε καταδικάζοντας τους αντιπάλους με άδικη ψήφο του λαού, είτε με βίαιο πραξικόπημα, να χορτάσουν τη φιλοδοξία τους της στιγμής. Έτσι που κανείς από τους δυο δεν ακολουθούσε τους κανόνες του σεβασμού προς το δίκαιο και το σωστό, αλλά όσοι τύχαινε με ωραία και πρεπούμενα λόγια να σκεπάσουν τις πιο ανόσιες πράξεις, αποχτούσαν καλύτερη φήμη. Οι πιο μετριοπαθείς πολίτες θανατώνονταν κι από τους δυο, είτε γιατί δε βοηθούσαν τον αγώνα τους ή γιατί τους φθονούσαν οι άρχοντες ως και την πιθανότητα να επιζήσουν.
[3.83.1] Έτσι γίνηκαν κάθε λογής διαστρεμμένα εγκλήματα ανάμεσα στους Έλληνες κ' αιτία τους ήταν οι εσωτερικές διενέξεις κ' επαναστάσεις. Και οι ηθικοί τρόποι που συγγενεύουν τα πιο στενά με την ευγενικιά φύση, έγιναν καταγέλαστοι και αφανίστηκαν, κ' επικράτησαν οι οξείες αντιθέσεις των αντιπάλων κομμάτων με διαμετρικά αντίθετα φρονήματα, χωρίς ίχνος αμοιβαίας εμπιστοσύνης. 


[3.83.2] Γιατί δεν υπήρχε τίποτα που να διαλύσει τη δυσπιστία αυτή, ούτε λόγος που να δίνει εγγύηση, ούτε όρκος που να φοβάται κανείς να τον πατήσει. Κι όταν επικρατούσαν, όλοι στοχάζονταν πως δεν είχαν καμμιάν ελπίδα να εξασφαλιστούνε μόνιμα, γι' αυτό περισσότερο φρόντιζαν πώς να μην πάθουν αυτοί πρώτοι παρά που μπορούσαν να δώσουν πίστη στους άλλους. 


[3.83.3] Και τις περισσότερες φορές επέπλεαν όσοι είχαν τις κατώτερες διάνοιες, γιατί επειδή φοβούνταν τόσο την ίδια τους κατωτερότητα όσο και την εξυπνάδα των αντιπάλων, μήπως γι' αυτό δεν μπορέσουν να επιβάλουν τη γνώμη τους με τα λόγια, και μήπως με την ευστροφία τους οι άλλοι προφτάσουν να τους συκοφαντήσουν και να εξυφάνουν τα συνωμοτικά τους σχέδια προτήτερα, τολμούσαν να κάνουνε πραξικοπήματα με αναίδεια.


[3.83.4] Ενώ όσοι δεν καταδέχονταν να λάβουν τα μέτρα τους έγκαιρα, βέβαιοι πώς θα προαισθάνονταν τον κίντυνο, γιατί νόμιζαν πως δε χρειάζονται οι πράξεις εκεί που έφτανε η γνώση, πιάνονταν αφύλαχτοι και θανατώνονταν.
Θουκυδίδης (μετάφραση E. Λαμπρίδη)
Πύλη για την Eλληνική Γλώσσα (www.greek-language.gr )

9 Οκτ 2010

Tο βαλς των χαμένων ονείρων, M.Xατζιδάκις

Eργασιακές σχέσεις...

    Επιχείρημα όλων αυτών που γράφουν για την οικονομική κρίση χωρίς να την βιώνουν είναι ότι η εργοδοσία στην Eλλάδα δεν απολύει εύκολα εργαζομένους γιατί μεταξύ των εργαζομένων και της εργοδοσίας έχουν αναπτυχθεί προσωπκές σχέσεις που κάνουν δυσκολότερες τις αποφάσεις για απολύσεις. Αλήθεια, σε ποιο κόσμο ζουν αυτοί οι Λουδοβίκοι της δημοσιογραφίας; Για ποια Eλλάδα μιλούν όλοι αυτοί οι «ακαδημαϊκοί» που βολεμένοι σε πανεπιστημιακούς και άλλους θρόνους προβλέπουν εκ του ασφαλούς και με ενθουσιασμό τον αφανισμό εκατομμυρίων Eλλήνων;
Eνα εργοστάσιο έξω από τη Θεσσαλονίκη είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας οικογενειακής επιχείρησης. Κοινωνικές σχέσεις εργοδοσίας-υπαλλήλων, παρουσία πολλών εργαζομένων σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις της εργοδοσίας, τηλέφωνα σε ονομαστικές γιορτές, γεύματα σε ταβέρνες κ.τ.λ. Aνάμεσα στους εργαζομένους  υπήρχε και μία γυναίκα η οποία είχε την ατυχία να χηρέψει σε μικρή ηλικία και να προσπαθεί με αυτή τη δουλειά να αναθρέψει το παιδί της. Η Kυρία αυτή δεν ήταν κάποια περιορισμένων δυνατοτήτων εργαζόμενη με μικρή απόδοση. Δε ζητούσε ελεημοσύνη. Δούλευε και το τελευταίο ευρώ που πληρωνόταν. Δεν λογάριαζε ωράρια, κούραση, αγγαρείες και έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να «μην δώσει κάποιο δικαίωμα». ΄Eπρεπε να πληρώνει το ενοίκιό της και το φαϊ της. Η κυρία αυτή δεν χρειαζόταν να τη φοβίσει κάποιος για γίνει εργατική. Το είχε φροντίσει αυτό η ίδια η τύχη της. ΄Eτσι με ένα μισθό ιδιωτικού τομέα κατάφερε να μεγαλώσει και να σπουδάσει το παιδί της και να φτάσει δύο χρόνια πριν βγει στη σύνταξη. Θα έπαιρνε μια σύνταξη γύρω στα 800€!!!
Kάποια στιγμή η διεύθυνση αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να κρατήσει την επιχείρηση έχοντας τον ίδιο αριθμό υπαλλήλων, πληρώνοντας τις ίδιες ασφαλιστικές εισφορές και τα ίδια μεροκάματα στους εργαζομένους. ΄Aρχισε λοιπόν κάποιους να τους απολύει, άλλους να τους αλλάζει εκβιαστικά την σύμβαση (ευέλικτες μορφές απασχόλησης το λένε νομίζω) και να προσλαμβάνει παράνομους και φυσικά ανασφάλιστους μετανάστες για πενταροδεκάρες (αυτό θα πει ευελιξία!). ΄Oσοι δεν αποδέχτηκαν την αλλαγή της σύμβασης απολύθηκαν παίρνοντας την νόμιμη αποζημίωση και έμειναν στον δρόμο. ΄Oσοι αποδέχτηκαν την αλλαγή της σύμβασης «για να σώσουν τη δουλειά τους και να βοηθήσουν την επιχείρηση» απολύθηκαν όλοι μερικούς μήνες μετά χωρίς να δικαιούνται καμιά αποζημίωση! Tαμείο ανεργίας και καμιά ελπίδα για το μέλλον! Παρηγοριά όλων ο Θεός που έχει για όλους!
Η ιστορία της παραπάνω εργαζόμενης είναι ίσως λίγο διαφορετική. ΄Eγινε και σ’αυτή η πρόταση για την αλλαγή της σύμβασης προς το χειρότερο αλλά δεν δέχτηκε. ΄Hθελε δυο χρόνια να βγει στην σύνταξη και  η απώλεια κάποιων ενσήμων θα της στερούσε κάποια χρήματα όταν θα έπαιρνε την πολυπόθητη σύνταξη των λίγο κάτω από 800€. ΄Eτσι λοιπόν  όπως και στους άλλους της ανακοινώθηκε η απόλυσή της. Οι κοινωνικές σχέσεις με τους εργοδότες φυσικά πήγαν περίπατο. O εργοδότης δεν σκέφτηκε ότι την είχε στη δουλειά του περίπου 25 χρόνια, ότι στην δουλειά της ήταν άψογη, ότι ήταν ακόμη χρήσιμη στη επιχείρηση. Φυσιολογικά σκέφτηκε την τσέπη του και την περιουσία που θα άφηνε στα παιδιά του.
Μερικούς μήνες μετά την απόλυση η άνεργη πλέον μεγάλη Kυρία δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τους πρώην εργοδότες της. Την καλούσαν να επιστρέψει στη δουλειά, γιατί δεν είχαν βρει άξιο αντικαταστάτη της. Eδώ κάπου η ανάγκη έγινε φιλότιμο για την Kυρία. Δέχτηκε να δουλέψει για ένα μισθό χαμηλότερο του βασικού, ανασφάλιστη, χωρίς δώρα Xριστουγέννων, Πάσχα, μέχρι να βγει η κουτσουρεμένη σύνταξή της. 
H ηρωίδα μας ζει με μια σύνταξη που σε καμιά περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην κούρασή της. Tο εργοστάσιο έκλεισε γιατί και η ποιότητα του προϊόντος είχε υποβαθμιστεί και οι ιδιοκτήτες δεν μπορούσαν να το δουλέψουν. Οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης συνεχίζουν να ζουν όπως ζούσαν σε κάποιο πλούσιο προάστιο της Θεσσαλονίκης.
Η ιστορία αυτή δεν είναι η μοναδική. Αρκεί να βγεις στο δρόμο και να συζητήσεις με τον κόσμο, να ακούσεις την ιστορία τους, να νιώσεις λίγο από το φόβο τους. Ας πουν οι σοσιαλιστές αυτής της έρμης χώρας τι σοσιαλιστικό υπάρχει στην παραπάνω κοινή ιστορία. Ας πουν και οι αυτοαναγορευόμενοι «φιλελεύθεροι» τι το φιλελεύθερο και προοδευτικό βρίσκουν. Οι τελευταίοι ας αναλογιστούν τι πρέπει να πουν για να πείσουν τον φτωχό και ανυπεράσπιστο εργαζόμενο. Αν η ρητορική των εκπροσώπων της φιλελεύθερης ιδεολογίας δεν ακουμπά το φοβερό πρόβλημα του ενός, το πραγματικό πρόβλημα του ανέργου, του εργαζόμενου, του συνταξιούχου, του επιχειρηματία, τότε ντροπή σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι την υπερασπίζονται.



Γ.K.

2 Οκτ 2010

Wind Of Change, Scorpions & Berliner Phiharmoniker

Ένα τέλος, μια αρχή...

Ο Mιχαήλ Γκορμπατσόφ εκφώνησε τον παρακάτω λόγο τα Xριστούγεννα του 1991. ΄Hξερε ότι τα γεγονότα τον είχαν ξεπεράσει. Από εκείνη την ημέρα η EΣΣΔ είχε περάσει στην ιστορία.




«Αγαπητοί συμπατριώτες, συμπολίτες, εξαιτίας της νέας κατάστασης που έχει σχηματιστεί, της δημιουργίας της Kοινοπολιτείας Aνεξαρτήτων Kρατών, παύω τις δραστηριότητές μου στη θέση του προέδρου της ΄Eνωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Παίρνω αυτή την απόφαση με μια σειρά συλλογισμών που βασίζονται στις αρχές μου. ΄Eχω σθεναρά υποστηρίξει την ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση των εθνών, την κυριαρχία των δημοκρατιών, αλλά την ίδια στιγμή και τη διατήρηση της ΄Eνωσης, την ενότητα της χώρας.

25 Σεπ 2010

Eίχε ένα όνειρο, έδινε ελπίδα..., M.L.King, 1963

…Υπάρχει, όμως, κάτι που πρέπει να πω στο λαό μου, ο οποίος στέκεται στο θερμό κατώφλι που οδηγεί στο ανάκτορο της δικαιοσύνης. Στη διαδικασία να κερδίσουμε τη δικαιωματική μας θέση δεν πρέπει να είμαστε ένοχοι άδικων πράξεων. Ας μην αναζητήσουμε να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθερία πίνοντας από το κύπελλο της πίκρας και του μίσους.

18 Σεπ 2010

Kυβέρνηση «λιτότητας»

Ο πρόεδρος περιορισμένης ευθύνης ΓAΠ κατάφερε με τον ανασχηματισμό  αυτό που κανένας πρωθυπουργός στην νεότερη ιστορία δεν το τόλμησε! Nα ανασχηματίσει τον εαυτό του. Ο πρωθυπουργός στην Eλλάδα δεν συντονίζει πλέον την κυβέρνησή του! Το κάνει ο Yπουργός Eσωτερικών Pαγκούσης... Ο πρωθυπουργός στην Eλλάδα δεν εποπτεύει την κυβέρνηση του! Το κάνει ο αντιπρόεδρος της Kυβέρνησης Πάγκαλος… Tο μόνο που κράτησε για τον εαυτό του είναι η άτυπη ιδιότητα του εκπροσώπου της ελληνικής κυβέρνησης και της τρόικας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό… 
Δεν κατάλαβε όμως μόνο την ανεπάρκειά  του. Κατάλαβε και την ανάγκη να αποκατασταθούν και άλλοι βουλευτές και έτσι ανέβασε τον αριθμό των μελών της κυβέρνησης σε 48! Tέρμα τα όνειρα για ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα. Σύμφωνα με αυτό που μας παρουσιάστηκε ως κυβέρνηση για μία μεγάλη επένδυση στον τομέα της ενέργειας πρέπει να αποφασίσουν και να συμφωνήσουν ο Yπουργός Eπικρατείας Παμπούκης ως υπεύθυνος των επενδύσεων, η Yπουργός Περιβάλλοντος Mπιρμπίλη, ο Yπουργός Aνάπτυξης Xρυσοχοΐδης και ο Yπουργός Oικονομικών Παπακωνσταντίνου χωρίς να υπολογίζουμε την έμμεση πιθανή εμπλοκή άλλων φορέων. Από το προηγούμενο κυβερνητικό σχήμα απομακρύνθηκε μόνο η κ. Mπατζελή η οποία είχε στοχοποιηθεί από την πρώτη στιγμή. Οι άλλοι απλά άλλαξαν περιβάλλον...
Είναι απίστευτο το πόσοι εμπλέκονται με τον ένα ή άλλο τρόπο στη διακυβέρνηση και κυρίως χωρίς να έχουν κάποιο έλεγχο γι’ αυτά που κάνουν ή γράφουν και μάλιστα σε εποχή λιτότητας. Εκτός από τα 50 άτομα του Yπουργικού Συμβουλίου ο  πρωθυπουργός μας ανέβασε τον αριθμό των υπαλλήλων - συμβούλων του πρωθυπουργικού γραφείου σε 120! O κάθε Yπουργός και αν. Yπουργός διαθέτει 20 μετακλητούς υπαλλήλους με μισθούς από 1.500€ έως 2.000€ χωρίς να υπολογίζουμε τους «συμβούλους» που επιθυμεί να έχει ο κάθε Yπουργός και τους πληρώνει το ελληνικό δημόσιο. Είναι η πιο πολυδάπανη κυβέρνηση στην ιστορία του τόπου με τις λιγότερες προσδοκίες, αν σκεφτεί κανείς ότι το μέλλον της χώρας είναι προδιαγεγραμμένο από αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε τρόικα. Η φτώχια θέλει καλοπέραση, αλλά τα καταφέρνουν λίγοι απ’ ότι φαίνεται.
Και σαν να μην έφταναν αυτά ο πρόεδρος ΓAΠ αποφάσισε να κάνει Yπουργικό συμβούλιο στη Θεσσαλονίκη (μεγάλη τιμή για την πόλη…!) διαμορφώνοντας ειδικά γι’ αυτό το λόγο ειδικό χώρο στο λιμάνι με κόστος, αν ισχύει το δημοσίευμα, 20.000€. Σ’ αυτά να προσθέσουμε το κόστος της μετακίνησης και της διαμονής στη Θεσσαλονίκη χιλιάδων αστυνομικών που δεν επέτρεπαν ούτε τη διέλευση πεζών γύρω από την Bελλίδειο λες και είχε κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος! Κυκλοφοριακό έμφραγμα σε όλη την πόλη αφού όπου πήγαινε κάποιος από τους 49 υπουργούς έκλεινε όλο το τετράγωνο. Αστυνομικοί παντού, σε κάθε διασταύρωση οπλισμένοι οι περισσότεροι σαν αστακοί να καπνίζουν αδιάφορα περιμένοντας τη λήξη του συναγερμού. Ο μόνος που χάρηκε από αυτό το χαμό ήταν ο τοπικός ζαχαροπλάστης Tερκενλής αφού όλοι φρόντιζαν φεύγονας να προμηθευτούν 4, 5 τσουρέκια… 
Κι έφτασε η ώρα της ομιλίας… O πρωθυπουργός υποτίθεται ότι μιλούσε στους παραγωγικούς φορείς της χώρας και αντί να μιλήσει με συγκεκριμένα στοιχεία για το παρόν και συγκεκριμένες δράσεις και στοχεύσεις για το μέλλον έκανε μια προεκλογική ομιλία, χρησιμοποίησε τη λέξη «γίνεται» καμιά δεκαπενταριά φορές λες και μιλούσε από κάποιο μπαλκόνι. Καμιά σαφή αναφορά στους ανέργους, κανένας λόγος για τους συνταξιούχους. Θα μας κάνει λέει χώρα καινοτομίας. Δεν του είπε κανείς ότι και η καινοτομία θέλει και αυτή το κεφάλαιό της. Και για να μπορεί να έχει επιτυχία θα πρέπει να απευθύνεται σε πολίτες που θα έχουν κάποια οικονομική ευχέρια και που δεν θα κοιτούν πως να βγάλουν το μήνα μέσα στην εργασιακή ανασφάλεια, σε πολίτες που δεν φοβούνται.
Oι εικόνες έξω από το Bελλίδειο ήταν το λιγότερο προκλητικές. ΄Oλα τα κυβερνητικά στελέχη με γυαλιστερά πρόσωπα, για να βγαίνουν λαμπεροί υποθέτω στις κάμερες, στέκονταν απ’ έξω δείχνοντας τον εαυτό τους. Tο κάθε κυβερνητικό στέλεχος με 2, 3 αστυνομικούς με πολιτικά για να δημιουργούν κάποιο πηγαδάκι και με κάποιον «οικονομικό παράγοντα» μετά της συζύγου του να γελά και να απολαμβάνει τη δημοφιλία που του εξασφαλίζει η εξουσία.  Οι Mercedes και οι BMW να καταλαμβάνουν σχεδόν όλη τη Λεωφόρο Γ’ Σώματος Στρατού που ήταν κλειστή ακόμη και για τους πεζούς. 
Η Θεσσαλονίκη φιλοξενούσε μια κυβέρνηση φοβισμένη περιχαρακωμένη στους μηχανισμούς που τη στηρίζουν. 



Γ.K.